@adabparsi365 داستان اسکندر و فور هندی: رویارویی قدرت و خردپس از فروکش کردن چکاچک شمشیرها در ایران، اسکندر جوان و پیروز چشم به هند دوخت. در آن سوی مرز، فور، پادشاه خردمند هند، در خوابی ده‌شبه آمدن او را دید. این دیدار، تقابل دو جهان‌بینی بود: قدرت در برابر خرد.۱. پیشکش چهارگانه برای صلحخوابگزاران هشدار دادند که اسکندر در راه است. مشاوران فور پیشنهاد کردند با چهار هدیه از جنگ پرهیز کند:دختر زیبارو: دختری چنان زیبا که خورشید در برابرش شرمنده بود؛ نماد پاکی و کمال.جام جادویی: جامی که هرگز خالی نمی‌شد؛ نماد برکت بی‌پایان.فیلسوف دانا: مردی آگاه از رازهای آسمان و زمین؛ نماد دانش و بینش.طبیب ماهر: پزشکی که تنها با دیدن ادرار بیمار، درد را می‌شناخت؛ نماد تندرستی و هنر درمان.اسکندر پس از دریافت نامه فور، برای آزمودن این ادعاها نه مرد خردمند به هند فرستاد.۲. آزمون حقیقتفرستادگان نخست با دختر دیدار کردند. او چون خورشیدی بر تخت زرین می‌درخشید و از زیبایی‌اش شگفت‌زده شدند. هر یک در نامه‌ای برای اسکندر اوصاف او را نوشتند تا آنجا که کاغذ از سیاهی مرکب ناپدید شد.اسکندر پس از خواندن نامه‌ها دریافت که سخن فور راست است و از حمله به هند دست کشید. آنگاه نوبت به سنجش خرد فیلسوف رسید.۳. مناظره نمادین اسکندر و فیلسوفاسکندر و فیلسوف از طریق اشیای رمزی با هم گفتگو کردند:اقدام اسکندر پاسخ فیلسوف تفسیرجام پر از روغن جام پر از سوزن دل خردمند چون سوزن، در ژرفای دانش نفوذ می‌کند.گوی آهنی سیاه آینه صیقلی خرد می‌تواند دل سخت و تاریک را روشن سازد.آینه زنگ‌زده زیر آب آینه پاک‌شده با دارو دانش دل زنگ‌زده را می‌زداید.اسکندر شیفته‌ی بینش فیلسوف شد و گوهر بسیار به او بخشید. اما فیلسوف گفت:«دانش پاسبان شب من است، خرد تاج‌دار جان من است.»این سخن در دل اسکندر اثر کرد و او پیمان بست راه خرد پیش گیرد.۴. راز تندرستی: دیدار با طبیب هندیاسکندر از طبیب درباره ریشه بیماری‌ها پرسید. طبیب گفت:«پرخوری و بی‌حساب خوردن، مادر همه دردهاست.»او دارویی از گیاهان کوهی ساخت که نیروی جسم را می‌افزود، اما با دیدن ادرار اسکندر گفت:«سه شب است نخوابیده‌ای.»اسکندر شگفت‌زده شد و به توصیه‌اش یک شب آرام خوابید. صبح، طبیب داروها را دور ریخت و گفت: «اکنون نیازی به دارو نیست؛ پرهیز بهترین درمان است.»۵. پیروزی داناییدر این سفر، اسکندر دریافت که فتح واقعی، پیروزی خرد بر نفس است، نه تسخیر سرزمین‌ها. او پادشاهی فور را به خودش واگذاشت و به طبیب و فیلسوف پاداش فراوان داد. با دلی دگرگون‌شده، هندوستان را ترک کرد و آموخت که فرمانروایی حقیقی از آنِ دانایی است.
اگر حماسه‌هایی که همیشه خیال می‌کردی افسانه‌اند، در واقع کلید گشودن رازهای تاریخ باستان باشند چه؟ شاهنامه فردوسی چیزی فراتر از شعر است؛ گنجینه‌ای از سرنخ‌هاست که در برابر چشمانمان پنهان شده‌اند. با ما همراه شو تا در سفری به ژرفای بزرگ‌ترین حماسه ایران، مرز میان واقعیت و افسانه را بازشناسیم.روایت و تحلیل داستان خواستگاری روشنک و خواب‌های کید هندی در شاهنامهاین بخش از شاهنامه، چنان‌که استاد ملکی شرح می‌دهد، دو روایت متمایز دارد: نخست، خواستگاری و ازدواج اسکندر با روشنک، دختر دارا، و سپس خواب‌های شگفت‌انگیز «کید»، پادشاه خردمند هند، و تعبیرهای نمادین آن‌ها به دست «مهران».۱. نامه و وعده‌های اسکندراسکندر پس از نوشتن نامه‌ای به مادر روشنک، نامه‌ای جداگانه برای خود روشنک می‌فرستد و در آن صفات همسر دلخواهش را برمی‌شمارد: دختری دلارای و بارای، با شرم و ناز و گفتاری نرم. او وعده می‌دهد که روشنک «سر بانوان» و «زیبای تاج» خواهد شد و همه تشریفات رسمی در آوردنش رعایت می‌شود؛ از جمله همراهی مادر روشنک و حضور موبد اصفهان در کاروان.۲. پاسخ دلارای و رضایت خانواده داراروشنک و مادرش ابتدا اندوهگین می‌شوند اما سرانجام پاسخی خردمندانه می‌نویسند. دلارای، مادر روشنک، در نامه خود عدالت اسکندر را می‌ستاید، از مجازات قاتلان دارا (ماهیار و جانوشیار) قدردانی می‌کند و او را جانشین قانونی دارا می‌داند.۳. تدارکات خواستگاری رسمیاسکندر مادر خود را از عموریه فرا می‌خواند تا با تشریفات کامل به اصفهان رود. او هدایای فراوانی چون تاج، دیبای رومی، دینار، زیور و کنیز به همراه می‌فرستد. در اصفهان استقبال باشکوهی برپا می‌شود. با وجود این ظواهر، استاد ملکی به بیت «پر از خنده لب‌ها و دل پر ز خون» اشاره می‌کند تا نشان دهد ایرانیان از این وصلت در باطن ناخشنود بودند.۴. دیدار روشنک و اسکندراسکندر با دیدن روشنک شیفته او می‌شود. فردوسی می‌گوید: «تو گفتی خرد پروریدش به مهر». از نگاه اسکندر، روشنک پنج خصلت برتر دارد: بزرگی، آهستگی، خرد، شرم و شایستگی.۵. ورود به داستان کید هندیدر ادامه، استاد ملکی به داستان «کید»، پادشاه هند، می‌پردازد که در ده شب ده خواب شگفت می‌بیند و تعبیر آن‌ها را از حکیمی به نام مهران می‌خواهد.۶. نمونه‌هایی از خواب‌ها و تعبیر آن‌هاخواب فیل در خانه: نماد پادشاه ستمگر است که می‌آید و می‌رود، اما نام ننگینش باقی می‌ماند.تخت خالی: نشانه پادشاهی ناپارسا و خشمگین که دورانش تیره است.پارچه‌ای که چهار مرد می‌کشند: چهار دین بزرگ (زرتشتی، یهودی، مسیحی، و دینی تازه از دشت سواران نیزه‌گذار) که با یکدیگر در کشاکش‌اند.مرد تشنه و ماهی: روزگاری که دانایان خوار و طرد می‌شوند.شهر کوران: نشانه زمانی است که نادان پیشوا می‌شود و خرد بی‌ارزش می‌گردد.اسب دو سر: کنایه از حرص و سیری‌ناپذیری مردمان و بی‌بهرگی درویشان از مال دنیا.سه خُم: نشان بی‌نصیبی و خفت درویش در روزگار بی‌عدالتی.گاو و گوساله: نماد زمانه‌ای که نیرومندان از ناتوانان بهره‌کشی می‌کنند.چشمه خشک در دشت تر: تصویری از پادشاهی بی‌دانش که همه توان کشور را صرف لشکر می‌کند و خود و سپاهش نابود می‌شوند.۷. اندرز مهران به پادشاه هندمهران به کید می‌گوید از جنگ با اسکندر پرهیز کند و چهار دارایی خود را به کار گیرد: دختر زیبا، فیلسوف دانا، پزشک بی‌همتا، و قدحی جادویی که آب را خنک نگاه می‌دارد.۸. واژگان مهمجامه: پارچه، نه لباس دوخته.بدره: کیسه سکه.چون (پیش از عدد): حدوداً.نیارد: نتواند.مسگال: بیندیش، از مصدر سگالیدن.۹. تحلیل نهایی استاد ملکیاستاد ملکی بر شخصیت دادگر اسکندر و اهمیت تشریفات سیاسی در فرهنگ ایران باستان تأکید دارد. به باور او، فردوسی با دقتی چون فیلم‌نامه‌نویس صحنه‌ها را می‌سازد و «خرد» را محور روایت قرار می‌دهد. در بخش خواب‌ها، او «خواب» را نماد آرزوها و ترس‌های نهفته انسان می‌داند.در جمع‌بندی، استاد ملکی خواب‌های کید هندی را ابزاری برای نقد اجتماعی و سیاسی در شاهنامه می‌داند. فردوسی این خواب‌ها را برای بیان هشدارهایی درباره استبداد، نادانی، فراموشی دانش و حرص بی‌پایان در دل داستان جاسازی کرده است. این خواب‌ها «مین‌های معنایی»اند که فردوسی در لایه‌های متن نهاده تا در هر عصر، خواننده‌ی خردمند پیام نهفته‌ی آن را دریابد.
*۱. وصیت دارا: پل انتقال قدرت*در لحظات پایانی زندگی، دارا در وصیتی (اندرز) به اسکندر، او را به ترس از خدا و یادآوری ناپایداری قدرت فرامی‌خواند. وصیت کلیدی او دو بخش دارد:
*۲. اقدامات هوشمندانه اسکندر پس از مرگ دارا*اسکندر پس از پذیرش وصیت و مرگ دارا، مجموعه‌ای از اقدامات نمادین و سیاسی را برای تثبیت جایگاه خود انجام می‌دهد:*۳. تثبیت حکومت از طریق دیپلماسی و سنت*اسکندر برای استقرار کامل حکومت خود، دو راهبرد اصلی را در پیش می‌گیرد:تحلیل نهاییاین بخش از شاهنامه، اسکندر را نه یک فاتح بیگانه، بلکه یک سیاستمدار بافراست و هوشمند به تصویر می‌کشد که می‌داند برای حکمرانی پایدار، تنها شمشیر کافی نیست. او با ترکیبی از *عدالت* (مجازات قاتلان)، *رحمت* (سوگواری برای دارا)، *دیپلماسی* (نامه‌نگاری با بزرگان) و *احترام به سنت* (عمل به وصیت و حفظ آیین‌ها)، قلب و ذهن ایرانیان را تسخیر می‌کند. در واقع، وصیت دارا به مثابه یک پل عمل می‌کند که گذار قدرت را از یک سلسله ایرانی به یک حاکم جدید، به شکلی آرام و مشروع ممکن می‌سازد.
بیشتر ما اسکندر مقدونی را به‌عنوان فاتحی بیگانه می‌شناسیم که امپراتوری هخامنشی را فروپاشید. اما در شاهنامه، فردوسی چهره‌ای متفاوت از او می‌آفریند؛ روایتی که در آن، انسانیت و خرد جایگزین خون‌ریزی و انتقام می‌شود. نبرد اسکندر و دارا تنها جنگی تاریخی نیست، بلکه تراژدی‌ای عمیق از سرنوشت، خیانت و بخشش است. در این نوشته، چهار نکته کلیدی از این داستان را مرور می‌کنیم که نگاه ما را به اسکندر و دارا برای همیشه دگرگون می‌کند.۱. اسکندر، فاتح بخشندهبرخلاف تصویر رایج، اسکندر در شاهنامه چهره‌ای بخشنده و خردمند دارد. پس از فتح استخر و شکست دارا، فرمان عفو عمومی صادر می‌کند:هر آن کس که زنهار خواهد همی / ز کرده به یزدان پناه همیهمه یکسرن در پناه منید / بدانید گر نیکخواه منیددر اینجا واژه «گر» به معنای «چه» است؛ یعنی چه نیکخواه و چه بدخواه، همه در پناه منید. او قول می‌دهد به اموال مردم دست‌درازی نکند و زخمیان را درمان نماید. این رفتار، او را از تصویر یک فاتح خون‌ریز دور می‌کند و به انسانی فراتر از قدرت تبدیل می‌سازد.۲. خیانت از درون: مرگ دارا به دست یارانشتراژدی دارا در خیانت نزدیک‌ترین اطرافیانش رقم می‌خورد. پس از شکست، دو تن از یارانش، جانوشیار (وزیر) و ماهیار (موبد و گنجور)، برای طمع قدرت او را می‌کشند. آنان می‌پندارند اسکندر در ازای این خیانت به آنان مقام خواهد داد:سکندر سپارت به ما کشوری / بدین پادشاهی شویم افسریدر تاریکی شب، جانوشیار خنجری بر سینه دارا می‌زند:یکی دشنه بگرفت جانوشیار / بزد بربر و سینه شهریاربدین‌گونه، مرگ دارا نه به دست دشمن که به تیغ خیانت داخلی رقم می‌خورد.۳. سوگواری بر پیکر رقیب: «ما از یک ریشه‌ایم»اسکندر از مرگ دارا شاد نمی‌شود، بلکه با اندوه به سوی او می‌شتابد. بر بالین دارا زانو می‌زند و سرش را بر دامان می‌گیرد:سر مرد خسته به ران برنهاداو قول می‌دهد پزشکان روم و هند را بیاورد و خائنان را کیفر دهد. در این لحظه راز بزرگی بر زبان می‌آورد که هسته نگاه انسانی فردوسی است:ز یک شاخ و یک بیخ و پیراهنیم / به بیشی چرا تخمه را برکنیماینجا «بیشی» به معنای آز و طمع است. فردوسی ریشه تراژدی را نه در دشمنی قومی، بلکه در زیاده‌خواهی انسان می‌بیند. فاتح و مغلوب چون دو برادر بر یک ریشه مشترک می‌گریند.۴. حکمت در شکست: واپسین سخنان دارادر واپسین دم، دارا به چهره‌ای حکیمانه بدل می‌شود. او درمی‌یابد که زمان کوشش او به پایان رسیده و اکنون باید سرنوشت را پذیرفت. دارا اسکندر را پند می‌دهد تا مغرور نشود و از «من» گفتن بپرهیزد:به مردی نگر تا نگویی که منسپس در بیتی جاودانه فرجام همه قدرت‌ها را خلاصه می‌کند:بر این است فرجام تخت بلند / خرامش همه رنج و سودش گزندبدین‌گونه، فردوسی از شکست دارا پیروزی‌ای معنوی می‌سازد و او را در لحظه مرگ، به جایگاه یک فیلسوف می‌نشاند.سخن پایانی: حماسه‌ای فراتر از جنگروایت شاهنامه از نبرد دارا و اسکندر تنها گزارش تاریخی نیست، بلکه درسی جاودانه درباره شرافت، خیانت و سرنوشت است. فردوسی با نگاهی انسانی، بزرگی را نه در غلبه نظامی، که در بخشش و درک رنج انسان می‌داند. در این حماسه، پیروزی حقیقی از آنِ کسی است که می‌فهمد قدرت گذراست، اما خرد و انسانیت جاودان‌اند.
۱. بنیان قدرت: نقش مشورت و خرد
شاهنامه بر اهمیت مشاوران خردمند تأکید می‌کند. ارسطو (ارستاتالس) به عنوان راهنمای اسکندر، نمادی از این اصل است. اسکندر با گوش دادن به نصیحت‌های ارسطو (در مورد ناپایداری قدرت، خطر غرور و اهمیت میراث نیک) موفق می‌شود، در حالی که غرور رهبر نقطه آغاز سقوط اوست.
۲. تحلیل تطبیقی رهبران: تقابل سبک‌ها
مقایسه اسکندر و دارا، تفاوت رهبری کنشگر و واکنشی را نشان می‌دهد.
اسکندر: رهبری کنشگر و زیرک
اعلام استقلال قاطع: امتناع از پرداخت باژ، بیانیه‌ای جسورانه بود.
ریسک‌پذیری استراتژیک: نفوذ به اردوی دارا برای کسب اطلاعات مستقیم.
بزرگواری به عنوان سلاح: عفو سربازان شکست‌خورده، پایگاه حمایتی دارا را تضعیف کرد.
دارا: رهبری واکنشی و مستاصل
اتکا به سنت: عدم درک تغییرات و اصرار بر رویه‌های پیشین.
ضعف در تحلیل اطلاعات: ناتوانی در شناسایی اسکندر در دربار و کندی در واکنش.
رهبری در بحران: پس از شکست، مستاصل شده و از مشاوران راه حل می‌خواهد.
۳. هنر جنگ: راهبرد و عملیات روانی
پیروزی اسکندر ناشی از برتری تاکتیک، انضباط و رهبری هوشمندانه بود، نه برتری عددی. عملیات روانی او (مانند عفو پس از جنگ) نیز نقش کلیدی داشت. فردوسی طوفان گرد و خاک را نشانه حمایت تقدیر از رهبر آماده‌تر می‌داند.
۴. درس‌های ماندگار برای رهبران امروز
اصول رهبری در این داستان همچنان کاربردی هستند:
مشاوران را برای به چالش کشیدن انتخاب کنید: ارزش مشاور در ارائه دیدگاه انتقادی است.
اطلاعات، ارزشمندترین سلاح است: اطلاعات دقیق، مزیت رقابتی ایجاد می‌کند.
پیروزی در اذهان آغاز می‌شود: مدیریت روایت و ارتباطات استراتژیک کلیدی است.
راهبرد برتر، مقیاس را بر هم می‌زند: نوآوری و سرعت عمل می‌تواند بر برتری عددی غلبه کند.
شاهنامه راهنمایی قدرتمند برای تفکر استراتژیک است که پیروزی را در خرد، شجاعت و درک طبیعت انسانی می‌داند.
«اگر به شما بگویم فاتح جهان، اسکندر، در حقیقت شاهزاده‌ای ایرانی بود چه؟ شاهنامه پرده از رازی برمی‌دارد که سرنوشت شرق و غرب را به هم پیوند می‌زند.»
روایت پادشاهی داراب (همسان داریوش دوم)، جانشینی دارا (داریوش سوم) و اسکندر، نمونه‌ای روشن از آمیزش تاریخ با اسطوره است.
۲. ماهیت بخش تاریخی شاهنامه
هدف فردوسی تاریخ‌نگاری نبوده، بلکه آفرینش یک حماسه ملی و پاسداشت هویت ایرانی است. او تاریخ را در قالبی اسطوره‌ای بازسازی می‌کند. برای نمونه:
کوروش بزرگ در هیأت کیخسرو ظاهر می‌شود.
اردشیر در قالب بهمن معرفی می‌شود.
داریوش دوم با داراب انطباق دارد.
فیلیپ مقدونی با «فیلغوس» شاه روم معرفی می‌شود.
۳. کهن‌الگوها و جهانی‌شدن روایت
فردوسی از الگوهای مشترک اسطوره‌ای بهره می‌برد:
«به آب سپردن کودک»: داراب و موسی.
«گذر از آتش»: سیاوش و ابراهیم.
«وسوسه و عشق ممنوع»: سودابه و یوسف.
این پیوندها روایت تاریخی را به سطحی اسطوره‌ای و جهان‌شمول می‌برند.
۴. داراب؛ میان داد و نبرد
داراب در کودکی به آب سپرده و به دست گازُری پرورش می‌یابد. پس از شناخت مادر، به تخت می‌نشیند و دادگری را محور حکومت خود می‌سازد: «مرا تاج یزدان به سر برنهاد».
در نبرد با روم، فیلغوس را شکست می‌دهد اما به جای نابودی کامل، صلح و ازدواج سیاسی با دختر او، ناهید، را می‌پذیرد. این وصلت زمینه‌ساز تولد اسکندر است.
۵. ایرانی‌سازی اسکندر
اسکندر در شاهنامه نه بیگانه‌ای فاتح، بلکه شاهزاده‌ای با ریشه ایرانی معرفی می‌شود. او فرزند داراب و ناهید است، اما نسب ایرانی‌اش پنهان می‌ماند. بدین‌گونه، شکست ایران از اسکندر به تقابل دو برادر ناتنی تعبیر می‌شود، نه شکست از بیگانه.
در شاهنامه، او دادگر و خردمند است، چهره‌ای که با اسکندر تاریخی تفاوت بنیادین دارد.
۶. دارا؛ واپسین شاه خودمحور
دارا (داریوش سوم) آخرین پادشاه ایران پیش از اسکندر است. فردوسی او را شخصیتی متناقض می‌نمایاند:
صفات منفی: تندخو، خودرأی و بی‌نیاز از مشورت: «منم رهنمای و منم دلگشای».
صفات مثبت: احترام به بزرگان و تأمین امنیت اقتصادی مردم.
این دوگانگی، تصویری واقع‌گرایانه از فرمانروایی در آستانه سقوط است.
۷. نتیجه‌گیری
فردوسی تاریخ را به عنوان ماده خام حماسه به کار برده است. با بازآفرینی داراب، دارا و اسکندر، او تاریخ شکست را به درسی اخلاقی و هویتی بدل می‌کند. ایرانی‌سازی اسکندر راهی برای التیام زخم ملی است و شخصیت پیچیده دارا، هشداری درباره استبداد و زوال.
شاهنامه بیش از آنکه تاریخ باشد، روایت خرد و روح ایرانی است؛ جایی که مرزهای اسطوره و تاریخ در هم می‌آمیزند تا حافظه جمعی یک ملت تداوم یابد.
شخصیت‌های کلیدی شاهنامه: داراب، ناهید و اسکندر
شاهنامه در بخش تاریخی خود مرز اسطوره و تاریخ را کمرنگ می‌کند. در این میان سه چهره سرنوشت‌ساز نقش اصلی دارند: داراب، ناهید و اسکندر.
داراب، فرزند همای، در کودکی به آب سپرده شد و به دست یک گازُر بزرگ شد. بعدها استعداد و دلاوری‌اش او را به تخت ایران رساند. او شهر دارابگرد را ساخت، با تازیان جنگید و روم را شکست داد. سپس با ناهید، دختر فیلقوس پادشاه روم، ازدواج کرد. اما به دلیل بوی ناخوشایند دهان او (که با گیاه «اسکندر» درمان شد) ناهید را، در حالی که باردار بود، به روم بازگرداند.
ناهید در بازگشت، پسری به دنیا آورد که نامش را اسکندر گذاشت و فیلقوس او را فرزند و وارث خود معرفی کرد. بدین ترتیب، اسکندر با تبار ایرانی و پرورش رومی بزرگ شد، در حالی که برادر ناتنی‌اش دارا، پسر دیگر داراب از همسر ایرانی‌اش، وارث رسمی تاج و تخت ایران شد.
اسکندر، شاهزاده‌ای با هویتی دوگانه، در روم پرورش یافت و برای فرمانروایی آماده شد. در ایران، دارا به پادشاهی رسید؛ او پادشاهی تندخو و خودرأی بود، اما به شایستگان و ثروتمندان احترام می‌گذاشت.
تصمیم داراب در طرد ناهید، دو برادر ناتنی را در دو امپراتوری رقیب پرورش داد و سرانجام زمینه‌ساز نبردی بزرگ میان ایران و روم شد؛ نبردی که تاریخ و سرنوشت ملت‌ها را تغییر داد.
روایت داراب و بررسی آن در شاهنامه و داراب‌نامه
داستان داراب از جمله روایت‌های مهم و چندلایه در تاریخ و اساطیر ایران است که هم در شاهنامه فردوسی و هم در داراب‌نامه طرسوسی بازتاب یافته است. این روایت با به تخت نشستن داراب آغاز می‌شود. دربار او محل آمدوشد فرستادگانی از هند، روم و سایر سرزمین‌هاست که با هدایای ارزشمند برای عرض ارادت حاضر می‌شوند.
داراب در سفری با یک دریاچه بزرگ روبه‌رو می‌شود و تصمیم می‌گیرد از آن بهره‌برداری کند. او گروهی از مهندسان و متخصصان را از هند و روم فرا می‌خواند تا آبراهه‌هایی از دریاچه ایجاد کنند. پس از تکمیل آبراهه‌ها، شهری بنا می‌کند که دیواری گرد بر گرداگرد آن کشیده می‌شود و «دارابگرد» نام می‌گیرد. همچنین بر بالای کوهی در نزدیکی شهر، آتشکده‌ای ساخته می‌شود و مردم در آن ساکن می‌شوند.
مدتی بعد، صد هزار جنگجوی تازی به رهبری شعیب از قبیله قُتَیب از مرزهای بین‌النهرین به ایران یورش می‌آورند. داراب با سپاهی بزرگ به مقابله می‌پردازد و پس از سه شبانه‌روز نبرد سنگین، سپاه دشمن شکست خورده و شعیب کشته می‌شود. او برای حفظ مرزها مرزبانی برمی‌گمارد و مقرر می‌کند که عرب‌ها هر ساله باج و خراج بپردازند.
پس از این پیروزی، داراب به سوی روم و شهر عموریه لشکر می‌کشد. فیلقوس، پادشاه روم، به مقابله می‌آید اما در دو نبرد پیاپی شکست می‌خورد و ناگزیر به شهر عقب می‌نشیند. او برای صلح نامه‌ای می‌نویسد. مشاوران داراب خبر می‌دهند که فیلقوس دختری به نام ناهید دارد که به زیبایی شهره است. داراب شرط صلح را ازدواج با او می‌گذارد. فیلقوس از این خبر خوشحال می‌شود و دخترش را با جهیزیه‌ای عظیم و چند فیلسوف نزد داراب می‌فرستد.
داراب و ناهید یک شب با یکدیگر هم‌خواب می‌شوند، اما داراب از بوی بد دهان ناهید آزرده می‌شود. پزشکان روم او را با گیاهی به نام «اسکندر» درمان می‌کنند، ولی داراب از سر رنجش او را در حالی که باردار است، به خانه پدرش بازمی‌گرداند. ناهید پسری به دنیا می‌آورد که فیلقوس او را فرزند خود می‌نامد. ناهید به یاد همان گیاه شفابخش، نام کودک را «اسکندر» می‌گذارد.
در همین زمان، داراب از همسر دیگرش پسری به نام دارا می‌یابد. پس از دوازده سال پادشاهی، داراب بیمار می‌شود و بزرگان را فرا می‌خواند تا دارا را به جانشینی معرفی کند. بدین ترتیب، سرنوشت ایران به دست دارا سپرده می‌شود.
داراب‌نامه طرسوسی (قرن ششم هجری) با نگاهی اسطوره‌ای و پر از شگفتی‌ها نوشته شده و فضای آن متفاوت از روایت شاهنامه است. این متن نوعی حماسه تاریخی-دینی منثور است که قهرمانانش اعمالی خارق‌العاده انجام می‌دهند. اسکندر در داراب‌نامه نه‌تنها پادشاهی فاتح است، بلکه ویژگی‌های پهلوانی رستم و اسفندیار را نیز در خود دارد.
نویسنده مرز مشخصی میان تاریخ و اسطوره قائل نمی‌شود. بسیاری از عناصر فولکلور، جادو، آداب و رسوم عامیانه و بن‌مایه‌های اساطیری در این اثر دیده می‌شود. قهرمان داستان در جستجوی کمال مطلوب است و میل به جاودانگی در سراسر روایت موج می‌زند. حضور نمادهایی چون گاو، مار، سیمرغ، کیومرث، چشمه حیات و حتی یأجوج و مأجوج نشان‌دهنده گستردگی عناصر اساطیری ایرانی، اسلامی و سامی در این متن است.
در شاهنامه فردوسی، داراب بیشتر جنبه‌ای شاهانه دارد؛ پادشاهی خردمند که با دلاوری به تخت می‌نشیند. اما در داراب‌نامه طرسوسی، او درگیر شگفتی‌ها، ماجراجویی‌ها و حوادثی خارق‌العاده می‌شود. این تفاوت‌ها نشان‌دهنده دو رویکرد است: یکی روایت تاریخی-حماسی و دیگری قصه‌ای عامیانه با رگه‌های پررنگ اسطوره‌ای.
در نهایت، هر دو روایت به یک نکته مشترک اشاره دارند: داراب پادشاهی است که پس از جنگ‌ها و پیروزی‌هایش، فرزندانش ـ دارا و اسکندر ـ نقش‌آفرینان اصلی سرنوشت آینده ایران می‌شوند. این داستان نمونه‌ای روشن از آمیختگی تاریخ، اسطوره و حماسه در فرهنگ ایرانی است.
ساخت‌وساز و بنیان‌گذاری دارابگردجنگ با تازیاننبرد و صلح با روم و ازدواج با ناهیدتولد و جانشینی دارابررسی بن‌مایه‌های اساطیری در داراب‌نامه طرسوسیتفاوت روایت شاهنامه و داراب‌نامه
This text has been prepared and compiled with the assistance of Artificial Intelligence. Some pronunciations, historical details, or interpretive perspectives may not be entirely accurate. Please consult the original sources for more precise research.
In the Shahnameh and related traditions, the figures of Bahman, Homay Chehrzad, and Darab form a dynastic and symbolic triad at the heart of Iran’s legendary past. Their stories, drawn from Ferdowsi’s epic and later chronicles, reveal the interplay between myth, history, and cultural archetypes.
Bahman (Esfandiar’s son) is remembered as the father of Homay. His reign links the heroic cycle of Esfandiar with the era of more historicized kings. After him, the crown passes to Homay Chehrzad, one of the rare female rulers in the Shahnameh. Some sources name her as Bahman’s daughter, others as the daughter of Malik Hareth, King of Egypt. Yet she is consistently remembered as the 16th monarch of Iran and the 7th Kianian ruler.
Homay’s reign is described as a golden age. She ruled with justice, avoided cruelty, and brought prosperity. “Her people always lived in comfort and health,” say the chronicles. Her reign lasted 30 or 32 years. She is also remembered as the mother of Darab, who succeeded her.
Darab inherited the throne after Homay and bridges the legendary Kianian line with Achaemenid traditions, sometimes linked with Darius. Thus, the sequence Bahman → Homay → Darab is both dynastic and symbolic, a triad scholars like S. Seifi call a “trinity” reflecting Iranian eschatological thought.
Key themes stand out. First, succession and dynastic continuity: even with a queen on the throne, legitimacy is preserved within the Kianian bloodline. Second, the role of the female ruler: Homay is exceptional as a woman who governs effectively, embodying both political authority and maternal lineage. Her name, meaning “born of beauty,” suggests prosperity and harmony.
Some interpretations raise controversy. Scholars note that Homay’s motherhood of Darab may reflect endogamy or incestuous customs, as seen in Cambyses’ marriage to Atossa. Such practices, though unsettling now, were at times justified in ancient Iran to preserve dynastic purity. This exposes the tension between idealized epic tales and historical realities.
These figures also carry mythological and archetypal weight. Javad Mofrad Kahlan views Homay and Darab as archetypes, not merely rulers. Seifi, drawing on Jungian psychology, interprets their stories through archetypes like the “sacred marriage,” “birth of the hero,” and the mandala. The Simorgh appears as a dual symbol of light and darkness, echoing Zoroastrian dualism: the white falcon (Ahura Mazda) versus the black raven (Ahriman). In some traditions, woman is equated with evil, a view sharply at odds with Homay’s positive image.
Ancient beliefs provide context. Zurvanite cosmology, with its vision of infinite and finite time, shaped ideas of duality and fate. After Alexander, Mithraism rose as a dominant symbolic system, rooted in earlier Iranian thought. These frameworks influenced how later interpreters saw Bahman, Homay, and Darab—not only as rulers but as embodiments of cultural and cosmic truths.
In conclusion, Homay Chehrzad is one of the most striking figures in Iranian legend: a just queen whose reign brought prosperity, a mother whose lineage preserved the Kianian dynasty, and an archetype tied to legitimacy, purity, and cosmic order. Together with Bahman and Darab, she forms a trinity of succession and symbolism, bridging epic, history, and myth.
این پادکست با کمک هوش مصنوعی تهیه و بازخوانی شده است. به همین دلیل، امکان دارد در تلفظ واژه‌ها یا نام‌ها کمی ناهماهنگی یا خطا وجود داشته باشد. لطفاً شنوندگان این موضوع را در نظر داشته باشند.
۱. شخصیت‌ها و نسب‌شناسی
همای چهرزاد (شهرزاد):
در شاهنامه دختر کی‌بهمن و در بهمن‌نامه دختر ملک حارث شاه مصر معرفی شده است. او مادر داراب، شانزدهمین شاه ایران و هفتمین شاه کیانی است. همای ۳۰ تا ۳۲ سال سلطنت کرد و منابع او را پادشاهی دادگر دانسته‌اند. دوران او تلاقی روایت تاریخی و اسطوره‌ای در شاهنامه است.
داراب:
فرزند همای، در نقش خورشید یا مهر ظاهر می‌شود. برخی او را همان داریوش سوم هخامنشی دانسته‌اند که در نبرد با اسکندر شکست خورد. ماجرای تولد و رهاشدنش در صندوق، بازتابی از الگوی تولد قهرمان است.
بهمن اسفندیار:
از مهم‌ترین شاهان کیانی پس از مرگ اسفندیار است. به دلیل کشته‌شدن پدرش به دست رستم، نسبت به خاندان زال کینه‌ورز بود. او زال را به بند کشید و فرامرز را کشت، اما با پند پشوتن آرام گرفت.
به گفته پژوهشگران، این سه شخصیت چارچوبی اساطیری می‌سازند. بهمن نماد کین و گسست مشروعیت، همای نماد سلطنت آرام و زنانه، و داراب نماد تولد دوباره و استمرار قدرت است. برخلاف بسیاری از سنت‌ها که زن را با اهریمن پیوند می‌دهند، در این چرخه همای جایگاهی هم‌پایه مرد می‌یابد.
آخرالزمان و جاودانگی: ایرانیان به باززایی انسان پس از مرگ باور داشتند، اما جاودانگی گیتی را نپذیرفتند. جاودانگی در میراث و تداوم نسل معنا می‌یافت.
ازدواج درون‌خانوادگی: میان شاهان هخامنشی و حتی تا دوره ساسانی رواج داشت. بازتاب این سنت در اساطیر و شاهنامه دیده می‌شود.
تولد قهرمان: به تحلیل اتو رانک، رها کردن کودک (مانند داراب) آیینی است برای آشکارشدن راز جاودانگی قهرمان. طبیعت با نجات او، شایستگی‌اش را تأیید می‌کند.
نماد سیمرغ: پرنده‌ای دوچهره در اوستا؛ هم نماد باروری و آفرینش و هم دوگانگی خیر و شر. ارتباط میان سیمرغ و همای نشانگر نقش دوگانه زن در روایت‌های ایرانی است.
مندل (Mandala): نماد دایره و تمامیت، با کارکرد آیینی و روانشناختی (یونگ).
میتراییسم: پرستش مهر که پس از اسکندر به اروپا راه یافت و در روم شکوفا شد.
هرمس: با هرمز و ادریس یکی دانسته شده و در کیمیاگری و تاویل رمزی اهمیت دارد.
نفس مطمئنه و تفرید: پالایش درونی برای قهرمانی و تکامل فکری.
رستم و جنگ: او جنگ را باور ندارد و آن را تحمیلی می‌داند. کشتن اژدها نماد گذر قهرمان از مرحله‌ای آیینی است که با ازدواج مقدس و رشد معنوی همراه است.
منابع تصویری چندلایه از اساطیر ایرانی می‌سازند:
قدرت و مشروعیت در پیوند با نسب و انتقام.
جاودانگی در میراث و استمرار نسل (همای → داراب).
قهرمانی در آزمون‌های آیینی چون رهاشدن در آب یا نبرد با اژدها.
زن در نقش همای، نقطه تلاقی اسطوره و تاریخ است؛ هم مادر قهرمان و هم شاهی دادگر.
«بهمن، همای و داراب» سه‌گانه‌ای بنیادین در شاهنامه و اساطیر ایرانی می‌سازند. این روایت‌ها فراتر از تاریخ، حامل مفاهیم فلسفی و روانشناختی‌اند: باززایی قهرمان، نقش دوگانه زن، جاودانگی در میراث و کشمکش میان قدرت و مشروعیت. بدین‌گونه شاهنامه و متون هم‌روزگار، بازتابی از جهان‌بینی ایرانیان و دغدغه‌های فرهنگی آنان در پیوند میان انسان، طبیعت و فرجام جهان است.
۲. تثلیث بهمن، همای و داراب۳. مضامین اساطیری و فلسفی۴. مفاهیم فرعی و کلیدی۵. تحلیل و ارتباطات اساطیرینتیجه‌گیری
ین قسمت از شاهنامه‌خوانی به ادامه داستان خاندان زال می‌پردازد و تاجگذاری بهمن، جانشین گشتاسپ، را روایت می‌کند. بهمن که از خاندان زال کینه دارد، زال را به بند می‌کشد و فرامرز را به دار می‌آویزد. پشوتن، وزیر خردمند، به بهمن پند می‌دهد تا از کینه‌توزی دست بردارد، و بهمن زال را آزاد می‌کند. پس از مرگ بهمن، همای چهرزاد، دخترش، به پادشاهی می‌رسد. او فرزند خود را در صندوقی می‌گذارد و به آب می‌اندازد تا قدرتش را حفظ کند. داراب، فرزند همای، توسط یک رخت‌شوی (گازر) پیدا و بزرگ می‌شود و داستان به دوران رشد و آموزش داراب ختم می‌گردد.
۱. شخصیت‌ها و نسب‌شناسی
همای چهرزاد (شهرزاد): دختر کی‌بهمن (در شاهنامه) یا ملک حارث شاه مصر (بهمن‌نامه). مادر داراب، شانزدهمین شاه ایران. او ۳۰ یا ۳۲ سال پادشاهی کرد و در منابع از عدالت و آرامش دورانش یاد شده است.
داراب: فرزند همای، در نقش خورشید یا مهر ظاهر می‌شود. برخی او را همان داریوش سوم دانسته‌اند که با اسکندر جنگید.
بهمن اسفندیار: پس از کشته‌شدن پدرش (اسفندیار) به دست رستم، کینه خاندان زال را داشت. او زال را به بند کشید و فرامرز را کشت، سپس با پند پشوتن آرام شد.
این سه شخصیت چارچوبی اساطیری-فلسفی می‌سازند. بهمن نماد کین و پیوند گسسته، همای نماد سلطنت آرام، و داراب نماد تولد قهرمان و باززایی است. برخلاف تثلیث‌های رایج، در برخی روایات زن به اهریمن پیوند خورده است؛ اما همای نقشی هم‌پایه مرد می‌یابد.
باورهای آخرالزمانی: انسان پس از مرگ دوباره زاده می‌شود، اما جهان جاودانگی ندارد؛ میراث ماندگار است.
ازدواج درون‌خانوادگی: نزد اشراف و شاهان هخامنشی و حتی تا ساسانیان رواج داشت. این سنت در اساطیر نیز بازتاب یافته است.
تولد قهرمان: نظریه اتو رانک نشان می‌دهد رها کردن کودک (داراب در صندوق) آیینی برای آشکار شدن راز جاودانگی است. طبیعت با نجات کودک، شایستگی او را تأیید می‌کند.
نماد سیمرغ: در اوستا مرغ سئن (سیمرغ) نماد باروری و دوگانگی است؛ هم چهره‌ای سفید (اهورامزدا) دارد و هم سیاه (اهریمن). همای نیز به این نماد پیوند می‌یابد.
مندل (Mandala): دایره‌ای آیینی که در روانشناسی یونگ نماد تمامیت است.
میتراییسم: آیین پرستش مهر که به اروپا راه یافت.
هرمس: با هرمز و ادریس یکی دانسته شده و در کیمیاگری و تفسیر رمزی اهمیت دارد.
نفس مطمئنه و تفرید: مفاهیمی برای پالایش درونی و رسیدن به قهرمانی.
رستم: جنگ را تحمیل‌شده می‌داند، نه مطلوب. کشتن اژدها و ازدواج مقدس، نماد جمع اضداد و رشد معنوی است.
منابع شاهنامه و متون هم‌روزگار آن، ترکیبی از تاریخ و اسطوره‌اند. داستان بهمن، همای و داراب پیوندی میان نسب‌شناسی و فلسفه می‌سازد: عدالت در سلطنت، کین و مشروعیت خانوادگی، و راز تولد قهرمان. این چرخه بازتابی از جهان‌بینی ایرانی است: جاودانگی در میراث، قدرت در پیوند با آیین‌ها، و قهرمانی در آشتی انسان با طبیعت و فرجام.
۲. تثلیث بهمن، همای و داراب۳. مضامین اساطیری و فلسفی۴. مفاهیم فرعی و کلیدی۵. تحلیل و نتیجه
تراژدی بزرگ از مرگ رستم تا پایان خاندان_پهلوان، چرخه بی امان کین خواهی.
خلاصه برنامه ۹۷
This Persian audio transcript captures the 97th session of Shahnameh reading at the Iranshahr Society, beginning with introductions of new attendees. The speaker then recounts the death of Rostam, a central hero of the Shahnameh, and how his family's lineage is now coming to an end, marking a transition from mythical to historical sections of the epic. The narrative covers Zal and Rudabeh's grief over Rostam's death and Faramarz's act of revenge against the King of Kabul. Furthermore, the session discusses King Goshtasb's abdication in favor of Bahman and Bahman's subsequent campaign for vengeance against Rostam's family, leading to a confrontation with Faramarz. The speaker concludes by emphasizing the relevance of Shahnameh today and advocating for respectful discourse, even in disagreement, in the spirit of Ferdowsi.
غروب خاندان رستم و آغاز بخش تاریخی شاهنامه
این بخش شامل نود و هفتمین نشست از سلسله نشست‌های شاهنامه‌خوانی در انجمن ایرانشهر است که با معرفی حضار جدید و خوش‌آمدگویی به آنان آغاز می‌شود. سپس، به بررسی پایان داستان رستم و مرگ او به دست انسان‌هایی فریبکار پرداخته می‌شود. سخنران به سوگواری زال و رودابه، انتقام فرامرز از پادشاه کابل و خاکستر کردن خاندان رستم اشاره می‌کند. در ادامه، تاجگذاری بهمن و انتقام‌گیری او از خاندان رستم به دلیل مرگ اسفندیار روایت می‌شود که منجر به جنگ فرامرز با بهمن و شکست و مرگ فرامرز می‌گردد. در پایان، سخنران به ضرورت مطالعه شاهنامه و لزوم پاسخ‌های خردمندانه در جامعه امروز اشاره می‌کند.
واژه‌نامه کلیدی
This audio excerpt opens with a poetic recitation that sets a melancholic yet grand tone, before transitioning into an analysis of a crucial epic narrative from the Shahnameh: "Rostam and Esfandiar." The speaker introduces the story's central conflict between the legendary hero Rostam and the valiant prince Esfandiar, emphasizing their heroic qualities and Esfandiar's lineage as a Zoroastrian prince. The text then explores Ferdowsi's prelude to the tale, including his personal reflections on spring and wealth, contrasting his own circumstances with the lavish lives of other poets, and also presents a vivid description of nature, which subtly foreshadows the impending tragedy. The narrative further develops by outlining King Goshtasb's reluctance to cede his throne to Esfandiar, despite the prince's many heroic deeds, and ultimately Goshtasb manipulates Esfandiar into confronting Rostam, who the stars foretell will be his killer. The source concludes with Esfandiar's mother and Esfandiar's son, Bahman, attempting to dissuade him, and Esfandiar's rejection of his mother's wisdom, as well as ominous omens on his journey, highlighting his tragic destiny and setting the stage for the climactic confrontation between the two legendary figures.
The Journey to Zabolestan
At dawn, Esfandiyar departs with his retinue. At a crossroads, one path leads to Gonbadān, the other to Zabol. A leading camel collapses, refusing to move. Esfandiyar interprets this as an omen urging him toward Gonbadān. He sacrifices the camel to divert misfortune, but the omen shifts—foreshadowing his own death. Though troubled, he dismisses it, declaring that both good and evil come from God and that his triumph will secure his fate.
Reaching the Hirmand River in Sistan, he sets camp with his wise brother, Pashootan. Esfandiyar reflects on straying from his father’s path and his past disregard for Rostam’s service. Acknowledging Rostam’s vital role for Iran, he chooses diplomacy, hoping the hero will submit without conflict. Pashootan advises him to preserve Rostam’s honor (Āzarm Mardān). Esfandiyar sends his son, Bahman, as envoy to persuade Rostam to come willingly and allow himself to be bound. Yet the narrator reminds us that Rostam will never accept such humiliation—fate is sealed.
Main Figures
Esfandiyar: Prince, son of Gushtasb, famed for the Haftkhan and avenging Lohrasb. Loyal to his father yet tragically bound to die at Rostam’s hands. Brave but flawed in ignoring counsel.
Gushtasb: King of Iran, manipulative and power-hungry. Despite his son’s victories, he denies him the throne, sending him on a doomed mission.
Rostam: The legendary Jahān Pahlavān, loyal to Iran’s kings, unmatched in strength and honor. Respected across the land, yet refuses submission or binding.
Supporting
Katayun: Esfandiyar’s mother, wise and compassionate, warning him of Gushtasb’s schemes.
Jamasb: Court astrologer, loyal yet sorrowful, who foresees Esfandiyar’s death.
Pashootan: Esfandiyar’s saintly brother, voice of wisdom and restraint.
Bahman: Esfandiyar’s son, entrusted with the mission to Rostam, later to become king.
Mentioned
Ferdowsi: Poet of Shahnameh, who laments his poverty versus the patronage given to Farrokhi, Asadi, and Unsuri.
Lohrasb: Grandfather slain by Arjasp.
Arjasp: Enemy king defeated by Esfandiyar.
Zal: Rostam’s father, esteemed elder of Zabol.
Zavarh & Faramarz: Rostam’s kin and warriors.
Div-e Sepid: Demon once slain by Rostam.
King of Hamavaran, Soodabeh, Siyavash, Kay Kavoos, Kay Qobad, Manuchehr, Kay Khosrow: Earlier figures shaping Rostam’s legacy and Iran’s fate.
This tale contrasts Esfandiyar’s obedience and tragic fate with Rostam’s independence and enduring honor—two heroes bound by destiny to clash.
A key philosophical interlude discusses Yuval Noah Harari's "Sapiens," highlighting the importance of storytelling, myths, and shared beliefs as a strength of Homo sapiens over Neanderthals. The speaker posits that the Shahnameh can serve as a similar unifying national belief system for contemporary Iran, transcending religion or other ideologies, helping the "Phoenix of Iran rise from its ashes." The success of the Shahnameh-reading movement is attributed to three factors: its engagement with children (180 entries from children in a recent festival), the leadership of women (over 90% of Shahnameh teachers are women, known for their perseverance), and the profound nature of the Shahnameh itself.
The story begins with a prophecy: a fortune-teller informs Zal (Rostam's father) that the child born to his singing and lute-playing concubine, Shaghad, will bring ruin to Zal's lineage and cause unrest in Sistan and Iran. Despite this grim prophecy, Zal names the child Shaghad and sends him to the King of Kabul when he grows up. Shaghad marries the King of Kabul's daughter, becoming a royal son-in-law.
Historically, Rostam collected an annual tribute of a large ox-hide from Kabul. Shaghad, believing his new connection would exempt Kabul, conspired with the King of Kabul to ambush Rostam. Their plan involved the King of Kabul publicly humiliating Shaghad, leading Shaghad to falsely complain to Rostam that the King insulted Rostam's lineage and denigrated Zal and Rostam themselves. This would provoke Rostam to seek revenge.
Shaghad then advises the King of Kabul to prepare a hunting ground with numerous concealed pits, filled with sharp weapons (swords, spears, daggers), large enough to trap Rostam and his horse, Rakhsh. The King of Kabul follows this advice, preparing at least 100 such pits, covered with straw.
The plan unfolds: the King of Kabul publicly shames Shaghad during a feast, calling him of "impure lineage" and saying he is "less than a servant" to Rostam. Shaghad, feigning anger, goes to Rostam in Sistan, tears streaming, complaining bitterly about the King of Kabul's insults, particularly the accusation of Rostam's impure lineage. Rostam, enraged by the perceived insult to his family, vows to depose the King of Kabul and install Shaghad in his place.
Shaghad cunningly convinces Rostam to bring only a small retinue (Zavareh and ten horsemen) to Kabul, arguing that the mere mention of Rostam's name would terrify the King, who would surely come seeking forgiveness. Rostam, despite his wisdom and experience, is swayed, especially by the prospect of a good hunt. Ferdowsi injects a poignant philosophical reflection here, noting that when a person's time is up, their wisdom fails, and they unknowingly walk towards their fate, just as the world is fleeting and unstable.
Upon Rostam's approach, the King of Kabul, feigning utmost humility, comes out to greet him, bareheaded and barefoot, weeping and begging for forgiveness for Shaghad's sake. Rostam, true to his noble character, forgives him. The King then invites Rostam to a feast in a beautiful hunting ground, enticing him with the promise of abundant game. Rostam, whose weakness is hunting, readily agrees.
As Rostam and his small group ride into the hunting ground, Rakhsh, intelligent and perceptive, senses the fresh earth and refuses to move, exhibiting fear. Rostam, blinded by destiny and frustrated, whips Rakhsh. Rakhsh, caught between two hidden pits, falls into one, and Rostam falls with him. The pit is filled with sharp weapons, severely wounding both horse and rider.
Rostam, despite his injuries, pulls himself out of the pit. He immediately recognizes Shaghad's betrayal. Shaghad, unrepentant, mocks Rostam, declaring that his time has come. The King of Kabul arrives, feigning shock and offering to bring doctors, still fearful of Rostam even in his dying state.
شاهنامه با سیروس ملکی
روایت اصلی این جلسات حول محور مرگ رستم، قهرمان افسانه‌ای ایران، می‌چرخد. این رویداد هم در خود حماسه و هم برای فردوسی، نویسنده، لحظه‌ای عمیق و اندوه‌بار به تصویر کشیده شده است.
شاهنامه با سیروس ملکی
اسفندیار، پهلوان نامدار ایران، به فرمان پدرش گشتاسپ راهی سیستان شد تا رستم را که فرمان شاه را نپذیرفته بود، به بند کشد. رستم که همواره پاسدار ایران بود، از جنگ با پهلوان ایرانی سر باز زد و بارها کوشید اسفندیار را از نبرد بازدارد. اما سرانجام کار به نبردی بزرگ کشید. دو پهلوان چندین روز با یکدیگر جنگیدند؛ رستم در برابر تن رویین‌تن اسفندیار کاری از پیش نمی‌برد. سرانجام با راهنمایی سیمرغ، رستم تیری ساخت از چوب گز و در نبرد، آن تیر را به چشم اسفندیار زد. اسفندیار در دم جان سپرد و رستم اندوهگین و سوگوار شد. این نبرد غم‌انگیز یکی از تلخ‌ترین رویدادهای شاهنامه است، زیرا دو قهرمان بزرگ ایران‌زمین به روی یکدیگر شمشیر کشیدند.
شاهنامه با سیروس ملکی
شاهنامه با سیروس ملکی