Δεκαπενταύγουστο στο Χαλάνδρι.
Η άδεια πόλη, αυτή τη φορά, δεν γέμισε τη ματιά μου άπλα κι ευρυχωρία, ούτε το μυαλό μου απόλαυσε ησυχία και άνεση τις φορές που βρισκόμουν «έξω».
‘Οσα παγάκια και να είχε ο φρέντο δεν κατόρθωναν να δροσίσουν το ξεροψημένο λαρύγγι, ο δε ανεμιστήρας, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του και στο φουλ, το μόνο που κατάφερνε είναι να ανεμίζει περιοδικά την κουρτίνα της κλειστής μπαλκονόπορτας.
Καλοκαίρι!... 'Ηλιος, θάλασσα, διακοπές και ξενοιασιά!
Ας κάνουμε ένα απολαυστικό μακροβούτι σε καλοκαίρια άλλων εποχών με συντροφιά βιβλία, τραγούδια, έρωτες κι αναμνήσεις.
Ο Χικμέτ, ο 'Οργουελ κι ο Γιάλομ μαζί με τον Θέμελη, τον Ράμφο, τον Σκούρτη και τον Μακριδάκη σ' ένα συναρπαστικό ταξίδι συνύπαρξης.
Ανεβείτε στο πιο ψηλό ράφι της... βιβλιοθήκης, πάρτε μια βαθιά ανάσα και βουτήξτε μαζί μου!...
Η πιο συναρπαστική κατάδυση στα... 40 καλοκαίρια βάθος ξεκινάει!
Το Ναύπλιο πρωταγωνίστησε την ταραγμένη εποχή των επαναστατικών χρόνων από το 1821 και μετέπειτα.
Ήταν πόλη αναφοράς κατά την περίοδο του πολέμου και οι κοντινές τοποθεσίες της Επιδαύρου και του Άστρους Κυνουρίας, ήταν οι περιοχές στις οποίες συντάχθηκαν τα πρώτα Ελληνικά Συντάγματα, κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων χρόνων της επανάστασης.
Με κάποιον όμως τρόπο μαγικό, η πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας για μένα συνδέεται πρώτα και κύρια με τον Ιωάννη Καποδίστρια.
Πάντα στους περιπάτους μου στην πόλη, αφιερώνω μια παράκαμψη, ξεφεύγοντας απ’ τον συνωστισμό του κέντρου, αλλά και των πολυσύχναστων πολύχρωμων εμπορικών παρόδων, και κατευθύνομαι προς την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα.
Στην εξώθυρα του ναού που δολοφονήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη στις 27 Σεπτεμβρίου 1831.
Πού και πώς τυπώθηκε η πρώτη εφημερίδα του 1821; Ποιοι ήταν οι τυπογράφοι; Πώς βρέθηκε ο εξοπλισμός; Εκδόθηκαν άλλες εφημερίδες και πού;
200 χρόνια από την Παλιγγενεσία και δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι πίσω απ' τα έντυπα ντοκουμέντα που φτάνουν μέχρι και τις μέρες μας, υπάρχει ο αγώνας, αυτός ο εξαιρετικός κι επίπονος αγώνας, που έδωσαν με πείσμα κι αποφασιστικότητα πάνω στα πιεστήρια οι πρώτοι Έλληνες τυπογράφοι, οι πρωτομάστορες κι αγωνιστές της ελευθερίας της ενημέρωσης, αλλά και της ελευθεροτυπίας.
Μια αναδρομή σε άγνωστες πτυχές της Ιστορίας του '21 με οδηγό τα πρώτα αποτυπώματα πάνω στις -πικρές κάποιες φορές- σελίδες της εποχής.
Τέτοιες μέρες, Απόκριες, Καθαρή Δευτέρα, αλλά και πολύ αργότερα, ο ουρανός της γειτονιάς γέμιζε πολύχρωμους χαρταετούς. Πραγματικός συνωστισμός, αφού για μας τα παιδιά δεν εννοείτο να μην πετάξει το καθένα τον χαρταετό του.
Χαρταετό που δεν τον αγοράζαμε αλλά τον κατασκευάζαμε μόνοι μας με υλικά αυτοσχέδια ή απ’ το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς.
Για μένα η κατασκευή του χαρταετού ήταν κάθε χρόνο ιεροτελεστία. Ο πατέρας μου έφερνε πολλές μέρες πριν τις μάνες (τα ξύλα), τις ειδικές πολύχρωμες κόλλες χαρτιού και τον σπάγκο και καθόμασταν ώρες μαζί, έξω στην αυλή του σπιτιού μας για να τον ετοιμάσουμε.
Ήταν μαγεία!
Αν έχει αξία να γυρίσει κανείς πίσω σ’ εκείνα τα χρόνια, το 1975, το 1980, δεν είναι μόνο γιατί αποτελούν το παρελθόν και την ιστορία του, την προηγούμενη ζωή του, αλλά είναι και γιατί, τα χρόνια εκείνα οι αλλαγές κι οι ανατροπές στα έωςτότε δεδομένα ήταν τόσο ριζικές και μεγάλες, που ουσιαστικά δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τη μετέπειτα ανάπτυξη και της χώρας και της κοινωνίας.
Ελάτε σ' ένα ταξίδι στον Αμερικανικό Νότο του 1962, με τις τόσες ομορφιές και τις τόσες αντιθέσεις, μαζί με το Don Shirley Trio, μαζί με τον Τόνι Βαλελόνγκα και τον Ντον Σίρλεϊ.
Ελάτε ν' ανταλλάξουμε κάποιες σκέψεις με αφορμή την βραβευμένη με 3 'Οσκαρ ταινία "Το Πράσινο Βιβλίο", που είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα.
Ελάτε να μιλήσουμε για την αξία του ανθρώπου, για τις ανισότητες, τους αποκλεισμούς και τις διακρίσεις, για την αξιοπρέπεια, μια αξία τόσο παλιά, αλλά και τόσο σύγχρονη.
Τα Χριστούγεννα ξημέρωσαν, ήρθαν!
Μπορεί διαφορετικά, παράξενα, σιωπηλά, απομονωμένα ή όπως καθένας τα βιώνει και τα αισθάνεται, αλλά το γεγονός είναι ότι τα Χριστούγεννα έφτασαν, είναι εδώ!
Ας ξεχάσουμε, έστω και για λίγο, τα όποια επίθετα εμποδίζουν να τα νιώσουμε και να τα ζήσουμε με χαρά και αγάπη κι ας κρατήσουμε το ουσιαστικό, τα Χριστούγεννα!
Και μιας η μέρα το καλεί, ας ακούσουμε μαζί ένα Χριστουγεννιάτικο παραμύθι στο νέο εορταστικό μου podcast. [Είμαι καλός... παραμυθάς, πιστέψτε με!]
Ας αισθανθούμε και πάλι παιδιά!
Χρόνια Πολλά! Καλά Χριστούγεννα για όλους!
Η Αθήνα, οι γειτονιές-της, οι γειτονιές-μας, τα παιδικά-μας χρόνια, οι εποχές κι οι χρόνοι είναι κάτι περισσότερο από δρόμοι, πλατείες, κτίρια, παιχνίδια, παρέες, έρωτες, επιθυμίες και σκέψεις.
Είναι παλιά ιστορία. Είναι αυτό που υπήρξε, που υπάρχει και θα υπάρξει.
Βήματα ζωής, από την παιδικότητα στην εφηβεία και την ενηλικίωση στην Αθήνα, με τη φιλική συντροφιά του Νίκου Βατόπουλου μέσα από τις σελίδες του νέου-του βιβλίου.
Από τους τοίχους και τους μπουφέδες κατέβηκαν στα άλμπουμ κι από εκεί πέρασαν σε σκληρούς δίσκους και σε στικάκια.
Οι φωτογραφίες από γεγονός έγιναν καθημερινότητα κι οι στιγμές που κάποτε θέλαμε να θυμόμαστε σαν ξεχωριστές έγιναν συρμός.
Μια εικόνα χίλιες λέξεις, αλλά με την κυριαρχία των social media μήπως κοντεύουμε να πνιγούμε απ' τη... φλυαρία;
Υπέροχο χόμπι και συνήθεια που ξυπνά αναμνήσεις και κρατά ζωντανές στιγμές από τα περασμένα.
Μπορεί μια άγνωστη υπάλληλος μ' ένα τηλεφώνημά της ν' αλλάξει τη διάθεση;
Μπορεί ένα απρόσωπο δημόσιο ν' αλλάξει από μια άγνωστη υπάλληλο;
Με ποιες προϋποθέσεις και ποια προαπαιτούμενα;
Σε πολλά μας επιβαρύνει ο αποκλεισμός κι η καραντίνα, αφήνει όμως κι αρκετό ελεύθερο χρόνο.
Το διάβασμα είναι μια από τις δραστηριότητες που μπορούν να τον γεμίσουν ευχάριστα.
Ένα όμορφο βιβλίο αποτελεί πάντα έναν καλό σύντροφο. Το "Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες" είναι -για μένα- ένα απ' αυτά!
Το παιδί έμεινε έκπληκτο! Δεν ήξερε πού να πρωτοκοιτάξει!
Οι μηχανές έκαναν παράξενους θορύβους έτσι όπως κινούνταν πάνω – κάτω τα διάφορα μεταλλικά τους εξαρτήματα.
Μπροστά από κάθε μια, καθισμένος σε ψάθινη καρέκλα, βρίσκονταν κι από ένας χειριστής, που με ταχύτητα και δεξιοτεχνία, χτυπούσε κάτι μικροσκοπικά κουμπιά που υπήρχαν σ’ ένα επικλινές ταμπλό. Έμοιαζαν με της γραφομηχανής που είχε δει σ’ ένα περιοδικό.
Όταν για τις ανάγκες των εργασιών στο σπίτι καλύφθηκε κι η τηλεόραση για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο, συνειδητοποιήσαμε πόσο ήμασταν μαζί της εξαρτημένοι.
Αυτός ο χώρος, αυτό το τραπέζι, ήταν η μαθητική μου γωνιά τα χρόνια του δημοτικού. Εκεί έγραψα τα πρώτα μου γράμματα, εκεί έφτιαξα τις πρώτες μου ζωγραφιές. Εκεί πέταγα τη σάκα μετά το μάθημα κι έτρεχα στους δρόμους για παιχνίδι.
Λαχταριστά φαγητά των παιδικών χρόνων, αξέχαστε γεύσεις και νοστιμιές, μαγειρεμένα με φροντίδα κι αγάπη απ' τα χεράκια της μαμάς.
Γλυκά και παγωτά που τρελαίνουν τον ουρανίσκο κι ένας "Τσελεμεντές" που έμεινε για χρόνια στο ράφι.
Οι διακοπές στη Ραφήνα είχαν πολλά απρόοπτα.
Μέχρι και την πολύχρωμη φουσκωτή μπάλα μας είχε αρπάξει το βοριαδάκι.
Ο Φλοξ είχε κολυμπήσει κρυφά όλη την προηγούμενη νύχτα για να βρει τη μπάλα της Ρίτσας και μας περιμένει στην παραλία.
Απ’ τα δέκα μου, το καλοκαίρι μετά την Τετάρτη δημοτικού, λάτρεψα την κατασκήνωση γιατί έκανα φίλους, διασκέδαζα κι ήταν κι οι εγκαταστάσεις πολύ όμορφες.
Ο χώρος της κατασκήνωσης ήταν στο Σούνιο, σε μια όμορφη τοποθεσία μετά το Λαύριο, μέσα στο πράσινο και τα πεύκα.
Αυτά, βέβαια, τα περιβαλλοντολογικά, λίγη σημασία είχαν στα παιδικά μου μάτια εκείνη την εποχή.
Για μένα πρώτη προτεραιότητα ήταν το παιχνίδι, οι παρέες, το κολύμπι.
Πολλά Κυριακάτικα απογεύματα πηγαίναμε μαζί με τη Νικούλα για να διασκεδάσουμε με κάποια ασπρόμαυρη ταινία γέλιου του Βέγγου, με κάποια παθήματα του Φραγκίσκου Μανέλη, με κάποια καμώματα του Χατζηχρήστου.
Η Νικούλα συμπαθούσε τον κινηματογράφο κι εγώ συμπαθούσα τη Νικούλα.
‘Ενας συμπαθητικός συνδυασμός για να βρίσκεται η αφορμή να βρισκόμαστε τέσσερις με έξι στην «ΗΡΩ».
Αισθάνθηκα αίφνης, σαν να υπήρχε ένα τεράστιο viewmaster στα δεξιά του τρούλου, ανάμεσα σε δυο παραθυράκια που οι ηλιαχτίδες έριχναν λοξά το φως τους και στη στιγμή άρχισαν να προβάλλονται ασπρόμαυρες εικόνες απ’ τη σχολική μου ζωή.