اون که رفته دیگه هیچ‌وقت نمیاد… 🎶 سوگ دشمنِ زندگی نیست؛ اگر دیده شود، راهی برای معنا و پیوند باز می‌کند.توی این قسمت «مدرسه‌ی شادمانی» با ابزارهای علمی و انسانی می‌ریم سراغ سوگ: از بدن و نفس تا معنا و ارزش‌ها؛ نه برای پاک‌کردنِ درد، برای همراهیِ مهربانانه با اون. توی این اپیزود می‌شنوی:🔹 سوگ دقیقاً چیه و چرا فقط «غم» نیست؛ رفت‌وبرگشتِ هیجان‌ها و نقدِ منصفانه‌ی مدل پنج‌مرحله‌ای.🔹 پذیرشِ بنیادین و «موج‌سواریِ احساس»: دیدنِ محرک، نام‌گذاریِ احساس، جا دادن در بدن، یک قدم کوچک هم‌جهتِ ارزش‌ها.🔹 «چرایی‌نویسیِ شخصی»: سه ستون ساده برای ساختنِ معنای امروز به‌جای چراهای جهان‌شمول.🔹 آیین «پنج پیام»: «ببخش منو، می‌بخشمت، دوستت دارم، ممنونم، خداحافظ»—چطور و کی به‌کار بگیریم.🔹 مرزِ سوگِ سالم و سوگِ پیچیده؛ چه وقت کمکِ حرفه‌ای لازمه و نشانه‌های گیر افتادن در اجتناب/غرق‌شدن.🔹 ابزارهای همراه: نامه‌نویسیِ درمانگرانه، نقشه‌ی شخصیِ نقاطِ عطف، و زندگی‌کردن بر پایه‌ی ارزش‌ها. چرا باید گوش بدی؟✨  اگر توی فقدانی تازه یا موج‌های تکرارش گیر می‌افتی، این قسمت به‌جای نسخه‌های کلی، چند ابزارِ کوتاه و اجراپذیر می‌ده تا هم‌زمان با یاد عزیز، آروم‌آروم به زندگیِ جاری وصل شی—با احترام به ریتمِ خودت. ✨ اسم این اپیزود از ترانه‌ی زیبای «چشم من» با صدای داریوش و شعری از اردلان سرفراز انتخاب شده— یه قطعه‌ی شاعرانه و عمیق که از سوگ و  جدایی همیشگی از یک منبع دلبستگی حرف می‌زنه. 📌 عنوان‌های هر اپیزود، ادای احترامی به ادبیات غنی ایران در نظم و نثره—به شعرها، ترانه‌ها و متونی که عشق، زندگی و عواطف انسانی رو با زبانِ احساس بیان کرده‌ان. هر نام، پُلیه بین دانش و دل، بین روان‌شناسی و ادبیات، تا این گفتگوها عمیق‌تر، آشناتر و ماندگارتر بشن. 👀  سؤال این قسمت: از بین «تنفس ۴–۶»، «موج‌سواریِ احساس»، «پنج پیام» و «چرایی‌نویسی»، کدوم برات عملی‌تره؟ توی کامنت‌ها تجربه‌ت رو بنویس. اینستاگرام مدرسه‌ی شادمانی یوتیوب مدرسه‌ی شادمانی      موزیک: قطعه‌ی ابتدایی؛ غبار: شاهکاری از محسن شریفیان قطعه‌ی میانی؛ داریوش: چشم من