افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته معمولاً دارای تصویری اغراق‌شده از خود، نیاز مفرط به تحسین، و کمبود همدلی هستند. این ویژگی‌ها باعث می‌شود که در روابط بین‌فردی خود، تمایل داشته باشند دیگران را ابزارهایی برای تأیید و بزرگنمایی خود ببینند. آن‌ها ممکن است از دیگران سوء‌استفاده کنند، احساسات و نیازهای اطرافیان را نادیده بگیرند، یا در مواجهه با انتقاد، واکنش‌های تند و دفاعی نشان دهند. این رفتارها می‌توانند در محیط‌های خانوادگی، شغلی و عاطفی تنش‌زا و فرساینده باشند.

در زندگی روزمره، تأثیر یک فرد خودشیفته می‌تواند به شکل‌های مختلفی ظاهر شود؛ از تضعیف اعتماد به نفس اطرافیان گرفته تا ایجاد احساس گناه و وابستگی عاطفی ناسالم. اطرافیان ممکن است دائماً خود را در موقعیتی بیابند که باید برای حفظ آرامش رابطه، نیازهای فرد خودشیفته را برآورده کنند، در حالی که خواسته‌های خودشان نادیده گرفته می‌شود. در بلندمدت، این وضعیت می‌تواند منجر به فرسودگی روانی، اضطراب، و حتی افسردگی در نزدیکان فرد خودشیفته شود. تشخیص و مرزبندی در برابر این نوع افراد اهمیت بالایی در حفظ سلامت روان دارد.