ბელარუსი იპყრობს მსოფლიოს ყურადღებას. ლუკაშენკო აცხადებს რომ ისევ გაიმარჯვა არჩევნებში და მოიპოვა ქვეყნის მართვის უფლება, მას ათასობით ადამიანი არ ეთანხმება და არასამართლიან არჩევნებს ქუჩებში აპროტესტებს. პროტესტს უერთდებიან მშრომელები და ერთვებიან მასობრივ გაფიცვებში. თვითონ ლუკაშენკოს პერსონა იწვევს აზრთა სხვადასხვაობას მარცხენა ფლანგზე. მართალია ლუკაშენკომ არ დაუშვა ველური პრივატიზაცია, რისი მსხვერპლიც პოსტ-საბჭოთა ქვეყნების დიდი ნაწილი გახდა და შეინარჩუნა სოციალური სახელმწიფოს ნაწილი, თუმცა არის ეს საკმარისი მემარცხენე სიმპათიის დასამსახურებლად? ეტატისტი მემარცხენეები შიშობენ პოსტ-ლუკაშენკოს ბელარუსის სწრაფი ნეოლიბერალიზაციის და ანტი-მშრომელთა პოლიტიკების შესახებ, თუმცა განა მოსახლეობისთვის პოლიტიკური უფლებების კატეგორიულად ჩამორთმევა არ ეწინააღმდეგება მემარცხენე იდეას?
ასეთ შეკითხვებზე პასუხის გაცემას ამ ეპიზოდში ვცდილობთ, ასევე ვცდილობთ ვიმსჯელოთ თუ რა შეიძლება ისწავლონ ბელარუსებმა ქართული და უკრაინული გამოცდილებებიდან, რომ თავიდან აიცილონ ქვეყნის დიქტატორის ხელიდან, პირდაპირ ბიზნეს ელიტების ხელში ჩაგდება. ჩვენი სტუმარია დათო ლაღიძე.