Ο εμβληματικός συνθέτης Νίκος Ξυδάκης θυμάται. Θυμάται πώς έφυγε από το Κάιρο, το πλοίο «Αγαμέμνων» με καπετάνιο τον ποιητή Αντωνίου που τον έφερε από την Αλεξάνδρεια, τις πρώτες μέρες στην Ομόνοια και στου Ζωγράφου, τη «γνωριμία» με τον Βαμβακάρη, τον Ρασούλη και το πώς γεννήθηκαν τα τραγούδια τους, καθώς και τις παράλληλες ζωές με τους Γκανά, Γκόνη, Καψάλη. Κυρίως μιλάει αυτά που αγαπά και περιέχονται μέσα του και στη μουσική του.

Το «διαστημόπλοιο» Φοίβος Δεληβοριάς προσγειώνεται στα καλλιτεχνικά πράγματα κι έχει μέσα του μια «χρονομηχανή» που γυρίζει πίσω σε εποχές και πρόσωπα που έφεραν κάτι καλό. Ο Φοίβος θυμάται. Θυμάται τον άνθρωπο στον οποίο οφείλει το μεγαλύτερο ευχαριστώ μετά τον Μάνο Χατζιδάκι. Θιασώτης και υποστηρικτής της αγάπης επιμένει σε ό,τι κάνει τη ζωή μας καλύτερη και ομορφότερη και δηλώνει ευθαρσώς πως δεν θα κουραστεί ποτέ να παίρνει θέση στα κοινωνικά θέματα.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης θυμάται. Θυμάται την στιγμή που πρωτοαντίκρισε τα μάτια της Λίνας στη Πάντειο. Τον Μαρίνο να του λέει πως τον θέλει κοντά του. Τη Λεωφόρο και το Ζουμ. Το πώς σταύρωσε η Λίνα με την κολώνια της το Γκάζι. Την Άλκηστη να φλέγεται πάνω στη σκηνή. Τους συντρόφους του που έπρεπε να μάθουν να είναι με έναν καλλιτέχνη. Στιγμές αποθέωσης και στιγμές δύσκολες. «Όταν έχεις καλή παρέα κάνεις θαύματα», λέει και θυμάται τις άγνωστες ιστορίες πίσω από τραγούδια που αγαπήσαμε.