بدون خوابِ باکیفیت، مغز و بدن هیچ کدام عملکرد مطلوبی نخواهند داشت. علمِ ما درباره تاثیر خواب بر عملکرد مغز، کلید داشتن خوابِ باکیفیت در شب است، ولی معمولا ما خودمان دشمن اصلیِ خوابِ خودمان هستیم
هر اثر ادبی مضمونی دارد؛ مضمونی واحد ممکن است در آثاری متعدد استفاده شود. مضمون ممکن است تدریجی شکل بگیرد. پیدا کردن مضمون کتاب ممکن است کار دشواری باشد، چون لزوما در قالب واژه‌هایی صریح و روشن بیان نمی‌شود
آرزوی ساخت افغانستانِ دموکراتیک و سکولار بر باد رفت. حالا خطری بسیار بزرگ‌تر از جنگ سوریه، دنیای آزاد را تهدید خواهد کرد. قدرت مطلقهٔ طالبان و رابطه‌اش با جهادگراییِ جهانی، دیر یا زود دامنِ آمریکا و دنیا را خواهد گرفت
معیارهای عینیِ خوب و بد، دفاعِ ما علیه ایده‌های بد است. اگر معیارهای‌مان را ببازیم، هیچ دفاعی نداریم. با توسل به نسبی‌گرایی، ایمنیِ طبیعی‌مان را غیرفعال می‌کنیم، و خود را در برابر ایده‌های بد آسیب‌پذیر می‌کنیم
دولت‌های درمانده از تامین نیازهای اساسی کشور مثل امنیت، آموزش، بهداشت و ثباتْ عاجزند، و مردم به آن‌ها اعتماد ندارند؛ در این کشورهای درمانده، جنگ و جنایت و فساد و فقر و بیسوادی و زیرساخت‌های فروپاشیده موج می‌زند
اپیکوریسم کلا ناشی از نوعی تغییرِ نگرش ذهنی است. اپیکوریسم سعی می‌کند عمل‌گرا و مدرن و بی‌پرده باشد و بینشی ذی‌قیمت نسبت به زندگی به دست دهد، و خصوصا برای ماده‌گرایان و خداناباوران، تَسلّای وجودی فراهم کند
کاهش زاد و ولد به معنای کاهش جمعیت جهان در این قرن خواهد بود؛ مگر آن‌که سیاست‌های فرزندپروری آسان‌تر شود، طوری که حضور زنان را در کسب و کار تسهیل کند، نه فقط آن‌ها را وادار به تولیدمثل کند
همزمان با ظهور اینترنت، شهروندخبرنگاری هم رشدِ حیرت‌انگیزی را تجربه کرد، چون اینترنت بسترهایی در اختیار ژورنالیست‌های آماتور قرار داد تا خبرهایی را گزارش کنند که رسانه‌های کثیرالانتشار از آن‌ها غافل بودند یا آن‌ها را نادیده می‌گرفتند
هیچ چیز، حتی حقوق حیوانات، آن‌قدر بی‌ضرر نیست که برای مقاصدِ خبیث به کار نرود. برای همین، مدام باید حواس‌مان به خودمان و خودخواهیِ اخلاقی‌مان باشد. ولی چگونه می‌توان بین رفاهِ انسان و رفاهِ غیرانسانْ توازنی برقرار کرد؟
تصمیم به داشتن یا نداشتنِ فرزند، دلایل پیچیده‌ای می‌تواند داشته باشد، مثلا ممکن است ناشی از مسائل مالی، یا محیط زندگی، یا نقش‌های جنسیتی باشد. اما ظاهرا ایدئولوژیِ سیاسی هم در این تصمیم نقش دارد
ویدیوی آتش‌زدنِ قرآن به دست ژنرالی آمریکایی در افغانستان، حتی اگر جعلی باشد، به‌راحتی می‌تواند آشوبی عظیم به پا کند. اما با تکنولوژیِ جعل عمیق، ما همواره در معرض چنین محتوای خطرناکی هستیم
جان ویندام آثار فراوانی به جا گذاشت و در زمان حیاتش یکی از پرفروش‌ترین مولفان علمی‌تخیلی انگلیس بود؛ گرچه خیلی‌ها اسم او را نشنیده‌اند. داستان‌های عجیب و غریب اما باورپذیرِ او، در قالب فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی به دفعات اقتباس شده است
https://nebesht.com/john-wyndham-the-real-pioneer-in-science-fiction
تصویر ذهنیِ مردم امروز دربارهٔ شیطان، محصولِ قرن‌ها هنر و ادبیات و نمایش است. فرشتهٔ تاریکیْ بارها سیمای خود را عوض کرده، و در سراسر تاریخْ مظاهری غریب به خود گرفته است. اما واقعا شیطان چه‌شکلی است؟
زندگی ممکن است پُر از درد و رنج باشد، اما واکنشِ ماست که حرف آخر را می‌زند. شوپنهاور می‌گوید از امیال‌تان بکاهید و تسلیمِ زندگی شوید. اما نیچه در قبال مصائبِ زندگی پیشنهاد می‌دهد با رنج‌ها روبه‌رو شوید
https://nebesht.com/schopenhauer-vs-nietzsche-the-meaning-of-suffering
«اِولین» کوچک‌ترین داستان از پانزده داستان کوتاه کتابِ «دوبلینی‌ها» اثر جیمز جویس است که در سال‌های ۱۹۰۰ نوشته شد. امروز «دوبلینی‌ها» به عنوان یکی از آثار کلاسیکِ ادبیات مدرن محسوب می‌شود و بارها نقد و تحلیل شده است
https://nebesht.com/story-review-eveline-james-joice-by-sh-shakoori
چرا زمان را این‌طور سوزاندی که در دودش خفه شوی، و در آخر، زمانی که دود‌ها دست از سرت برداشتند، دیگر «زمانی برای سوزاندن» نداری و تازه خواهی فهمید که چه بی‌فایده بود زیستنت
https://nebesht.com/the-life-we-burned-by-sedaqat-kish
هیچ گروهِ کوچکی نمی‌تواند نمایندهٔ تمام بشر باشد. برای درکِ این‌که واقعا کدام پدیدهٔ انسانیْ همه‌جایی و جهان‌شمول است و کدام پدیده فقط محصول فرهنگِ خودِ ماست، به پژوهش‌های وسیعی نیاز داریم که مردمِ فرهنگ‌های مختلف را شامل شود
نانسی یکی از خواهران معروفِ میتفورد بود که برای پول درآوردنْ سراغ نویسندگی رفت. او فوق‌العاده گزنده بود، و برای کسانی که با نانسی آشنا نیستند، بیان صریح او غافلگیرکننده است
امروز نگارشِ قانون اساسیِ کشورها، عمدتا در اختیار مقامات دولتی و حقوق‌دانان است، اما زمانی این کار جزو سبک‌های ادبی و خلاقیت‌های فرهنگی بود، مثل نوشتنِ شعر، نمایشنامه، مقالات روزنامه، یا حتی رمان
رشدیِ بدخلق، شبیه رشدیِ واقعی است. و برای همین اگرچه در کتابِ «زبان‌های حقیقت»، براهینِ او دربارهٔ وضع ادبیاتِ داستانیْ متقاعدکننده نیست، دست‌کم نشانه‌های واقعیِ حیات او هستند