حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم _ که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم// جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم _یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم // جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم _ تا حریفان دغا را به جهان کم بینم // سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو _ گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم// بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح _ شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم// سینه تنگ من و بار غم او هیهات _مرد این بار گران نیست دل مسکینم // من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر_ این متاعم که همی‌بینی و کمتر زینم// بنده آصف عهدم دلم از راه مبر _ که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم // بر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسند_ که مکدر شود آیینه مهرآیینم