چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست سخن شناس نه‌ای جان من خطا این جاست/ سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید تبارک الله از این فتنه‌ها که در سر ماست /در اندرون من خسته دل ندانم کیست که من خموشم و او در فغان و در غوغاست/ دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب بنال هان که از این پرده کار ما به نواست/ مرا به کار جهان هرگز التفات نبود رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست/ نخفته‌ام ز خیالی که می‌پزد دل من خمار صدشبه دارم شرابخانه کجاست/ چنین که صومعه آلوده شد ز خون دلم گرم به باده بشویید حق به دست شماست/ از آن به دیر مغانم عزیز می‌دارند که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست /چه ساز بود که در پرده می‌زد آن مطرب که رفت عمر و هنوزم دماغ پر ز هواست/ ندای عشق تو دیشب در اندرون دادند فضای سینه حافظ هنوز پر ز صداست