الا یا ایها الساقی ادر کأسا و ناولها ، که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها. به بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگشاید، ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل‌ها . مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم ، جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها . به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید، که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها. شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل، کجا دانند حال ما سبکباران ساحل‌ها. همه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر ، نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل‌ها. حضوری گر همی‌خواهی از او غایب مشو حافظ، متی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملها