Τί πρέπει να κάνουμε για τις κακοποιήσεις των παιδιών και ποιος είναι ο ρόλος των κρατικών υπηρεσιών;Συζητάμε με τον καθηγητή και πρόεδρο του τμήματος Κοινωνικής Εργασίας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, Βασίλη Ιωακειμίδη, για το σοβαρό ζήτημα που αναδείχθηκε με την επαναλαμβανόμενη κακοποίηση των πέντε παιδιών από τους γονείς τους. Για χρόνια, αυτά τα παιδιά κακοποιούνταν συστηματικά, αλλά το γεγονός αποκαλύφθηκε πρόσφατα – όχι από τις αρμόδιες αρχές, αλλά από τη σχολική μονάδα.- Δεκάδες παρόμοιες περιπτώσεις υπάρχουν, ενώ πολλά περιστατικά απέκτησαν ευρεία δημοσιότητα:Το 2018, η Έλενα Φραντζή, θύμα συνεχούς σεξουαλικής βίας από τον ιερωμένο πατριό της που την υιοθέτησε, οδηγήθηκε στην αυτοκτονία. Το 2019, ο συστηματικός βασανισμός του μικρού Στυλιανού από τον πατέρα του οδήγησε και αυτόν στην αυτοκτονία σε ηλικία 14 ετών.- Δικαίως προκαλούν σοκ και αποτροπιασμό αυτά τα απαράδεκτα φαινόμενα, αλλά η απεικόνισή τους ως «πρωτοφανή» και «σπάνια» από ΜΜΕ, βουλευτές και σχολιαστές είναι, το λιγότερο, υποκριτική. Πολλά προηγούμενα υπάρχουν, ενώ η έλλειψη προστατευτικών και προληπτικών μέτρων είναι γνωστή σε όσους γνωρίζουν τα βασικά δεδομένα.- Είναι όμως προκλητικό όταν οι αρμόδιοι φορείς, όπως οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας (ΥΚΕ), προτίμησαν να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους αντί να διερευνήσουν γιατί, παρά τα εμφανή σημάδια, δεν προστάτεψαν τα θύματα όπως υποχρεούνταν. Η υφυπουργός συμπεριφέρεται απρόσεκτα, λες και τα περιστατικά εμφανίστηκαν ξαφνικά, και καλεί τους πάντες «να μην ακυρώνουν το έργο της αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού». Κατέφυγε τελικά σε διοικητική έρευνα, αναφέροντας «κενά» και «παθογένειες» – ενώ οι ίδιες οι πολιτικές τους δημιούργησαν αυτή την άθλια κατάσταση.- Οι εκθέσεις κι έρευνες έδειχναν τι έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό: τι έπρεπε να κάνει το κράτος, οι ΥΚΕ και οι κοινωνικοί λειτουργοί. Αυτά, όμως, έμειναν στα συρτάρια. Συνεχίζουν τις ίδιες καταστροφικές πολιτικές που οδήγησαν στην έλλειψη προστασίας των παιδιών: περικοπές, ιδιωτικοποιήσεις και εκτροπή της ευθύνης, με τους υπεύθυνους να τη μεταθέτουν σε άλλους.- Οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την ριζική αποτυχία του κράτους να στηρίξει και να προστατέψει τα παιδιά που χρειάζονται βοήθεια. Σαφείς ευθύνες υπάρχουν και για τους λειτουργούς που χειρίστηκαν την υπόθεση, αλλά την τελική ευθύνη φέρουν οι προϊστάμενοι και η πολιτική ηγεσία.- Απαράδεκτο είναι που καλοπροαίρετοι και φιλάνθρωποι επαναλαμβάνουν πως «ήταν φτωχή οικογένεια», υπαινισσόμενοι ότι τέτοια περιστατικά είναι «αναμενόμενα». Οι έρευνες καταδεικνύουν ότι τέτοια αποτρόπαια φαινόμενα παρατηρούνται σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες. Ωστόσο, υπάρχει ταξική πολιτική: αφενός, με την απουσία ενδιαφέροντος για τα παιδιά των φτωχών (των «άλλων»), και αφετέρου, με αντιλήψεις τύπου «αναμένουμε τέτοια από δαύτους». -Τί πρέπει να γίνει λοιπόν; Ποιες είναι οι ευθύνες του κράτους, των ΥΚΕ, των λειτουργών και της ευρύτερης κοινωνίας; Ποια είναι τα διεθνή πρότυπα και πώς μπορούμε να τα εφαρμόσουμε; Ποια είναι τα άμεσα βήματα και πώς πρέπει να προχωρήσουμε για το καλό όσων βρίσκονται σε ανάγκη;