در جهان سیاست مثالی هست که می‌گوید «تعیین پرسنل یعنی تعیین سیاست»؛ مثالی که هنگام انتخاب کابینه بیش از همه نمونه آن ‌را می‌بینیم.

هشت سال پیش که حسن روحانی اعضای کابینه‌اش را اعلام کرد انتخاب جواد ظریف به وزارت خارجه روشن‌ترین پیغام بود که نشان می‌داد جمهوری اسلامی می‌خواهد وارد میدان مذاکره با آمریکا شود.

هشت سال و پس از شکست پروژه برجام اینک ابراهیم رئیسی نیز وزیر خارجه‌ای انتخاب کرده که به روشنی خبر از جهت سیاست خارجی در دوران او می‌دهد: حسین امیرعبداللهیان.

آقای امیرعبداللهیان یک نکته مشترک با ظریف دارد و آن این است که عمری را در وزارت خارجه جمهوری اسلامی گذرانده. شباهت‌هایشان اما همین‌جا تمام می‌شود. اگر ظریف درس‌خوانده دانشگاه‌های آمریکایی همچون دنور است، امیرعبدالهیان لیسانسش را از دانشگاه وزارت خارجه ایران گرفته و فوق لیسانس و دکترایش را از دانشگاه تهران. اگر ظریف مدت‌ها است از نفوذ سپاه در وزارت خارجه و برتری «میدان» بر دیپلماسی گلایه می‌کند، امیرعبدالهیان بر نزدیکی خود با قاسم سلیمانی می‌بالد و دقیقا نماینده همان نفوذ «میدان» است. در همان فایل صوتی معروف که اولین بار گلایه‌های ظریف را در مورد «میدان» شنیدیم از او شنیدیم که امیرعبدالهیان را به باد سخره می‌گیرد.

کارشناس: دکتر مجید گلپور، محقق و مشاور امور بین‌ المل