بند نسوان زندان مرکزی بوشهر. سال گذشته و هنگامی که به این زندان تبعید شدم، می‌دانستم با جهنمی فراموش‌شده مواجه خواهم شد، اما سبعیت جاری در این زندان حتی در خیالاتم هم نمی‌گنجید.

همین چند سطر آغازین رشته توییت سپیده قلیان از زندانیان سیاسی در ایران نور دیگری بر تاریک‌خانه زندان‌های جمهوری اسلامی و وضعیت هولناک زندانیان به‌خصوص زندانیان سیاسی و عقیدتی گرفت.

سپیده قلیان در شرح برخی جنایت‌ها و ظلم‌ها و شکنجه‌های این زندان مواردی را یادآور شده که شاید در ترسناک‌ترین فیلم‌ها نیز دیدنش از تحمل تماشاگر خارج باشد.

در زندان‌های حکومت اسلامی این فجایع به امری عادی بدل شده که چرخه تکرار آن طی چهل سال گذشته متوقف نشده است. دهه شصت دهه هولناک زندانیان سیاسی در ایران بود.

رهبران انقلابی برای تثبیت خود در آن سال‌ها برخوردهای خشونت‌باری با اعضاء گروه‌های سیاسی منتقد و مخالف داشتند. اخبار اعدام‌ها، روزانه از زندان‌های بیرون می‌آمد. اخباری که با کشتار سال ۶۷ به نقطه اوج خود رسید.

اما دستکم یک دهه لازم بود تا بازماندگان آن دوران شوم، روایتگر جنایت‌ها و شکنجه‌هایی شوند که هرکدام به‌تنهایی نشان از رفتاری غیرانسانی در زندان‌ها داشت. تجاوز و انفرادی‌های طولانی‌مدت در محیط‌هایی شبیه قبر و شلاق، تحقیر روانی و تهدید خانواده زندانیان همگی نشان می‌داد زندانبانان در جمهوری اسلامی در خشونت دچار انحراف‌های عمیق روانی هستند.