فرانسوا تروفو در فیلم آخر زمانی فارنهایت ۴۵۱ روزگاری را نشان می‌دهد که کتاب خواندن ممنوع است ولی آدم ها خودشان با حفظ کردن رمان‌ها تبدیل به کتاب می‌شوند.
این شاید بیش از حد تخیلی به نظر بیاید ولی در واقعیت تاریخ چنین چیزی به شکل‌های گوناگون بارها اتفاق افتاده است. همچون ماندگاری غزل‌ها حافظ در حافظه‌ی ایرانیان در حالی که به شدت تقبیح می‌شد یا کسانی که کوشیدند شاهنامه‌ی فردوسی را با جان خود حفظ کنند.
در این گفتار کوشیده‌ام راز ماندگاری این آثار را با بررسی کهن‌الگوی جاودانگی توضیح دهم. همچنین رابطه عمیق انسان با آثار ادبی و تاثیر متقابل انسان و ادبیات را مورد واکاوی قرار داده‌ام.
در این گفتار اشاره‌های متعددی به نظرات یونگ و نمونه‌هایی از آثار ماندگار تاریخ ادبیات شده است.
امیدوارم از آن لذت ببرید
علیرضا ایرانمهر