«Ο εχθρός της αλήθειας στη σκηνή είναι η λήθη, ο ρόλος του θεάτρου είναι υπομνηστικός.»

Με αυτή τη φράση, στο νέο μας podcast, ο Γιώργος Κιμούλης συνοψίζει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία για το θέατρο και τον άνθρωπο. Η συζήτησή μας κινήθηκε ανάμεσα στημνήμη και τη δημιουργία, στη σχέση του ηθοποιού με τον εαυτό του, στον τρόπο που η εργασία πάνω στη σκηνή μετατρέπεται σε πράξη αλήθειας. Μιλήσαμε για τηδιαφορά ανάμεσα στο “παίζω” και στο “εργάζομαι”, για τη μίμηση ως ανάκληση μνήμης και όχι ως απάτη, για τη φαντασία που θεμελιώνεται στη μελέτη και για τη διαρκή προσπάθεια του ηθοποιού να ολοκληρώσει το ανολοκλήρωτο. Το θέατρο, όπως το περιγράφει, δεν είναι αναπαράσταση αλλά υπενθύμιση. Είναι ένας διάλογος με το χρόνο και μια πράξη αντίστασης στη λήθη, μια ευθύνη απέναντι στο κοινό και στην αλήθεια.