Ο Θανάσης Παπαγεωργίου ξεδιπλώνει τις μνήμες του και στο πρώτο μέρος της κουβέντας μας μας μιλάει γεμάτος αγάπη και ευγνωμοσύνη για τον αυστηρό, επιλεκτικό καιιδεολόγο δάσκαλό του Χρήστο Βαχλιώτη. Μοιράζεται μαζί μας και στιγμές μαθητείας και συνεργασίας με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Θυμάται μια εποχή όπου στο θέατροσυνηθίζονταν οι πλάκες επί σκηνής. Μέσα από αυτές τις εμπειρίες ο ίδιος διαμορφώνεται ως δημιουργός που απαιτεί απόλυτη συνέπεια και σοβαρότητα απέναντι στο κοινό.Κουρασμένος από τις συνθήκες του θεάτρου στην πιο δύσκολη εποχή της Δικτατορίας δημιουργεί τα Βήματα, στην Κοκκινιά και μετά σαν εστία αντίστασης το θέατροΣτοά. Μιλάει για την εποχή που με τη στήριξη των φοιτητών και το κοινό να ξεχειλίζει από ορμή, κάθε παράσταση γινόταν αφορμή για κάτι μεγαλύτερο «συχνά ακολουθούσε διαδήλωση». Περίοδος κατά την οποία στη σκιά του θεάτρου, τα θεριά δεν ήταν φανταστικά, ήταν παρόντα. Όλες οι πρώτες του παραστάσεις, όπως τις θυμάται, ήταν πολιτικά επεισοδιακές. Εκεί, μέσα στις ρωγμές και την ένταση, γεννήθηκε το σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Δεν ήταν μόνο η σκυτάλη από τον Κουν που πέρασε στα χέρια τους, ήταν και οι φωνές των νέων συγγραφέων που άρχισαν ναγράφουν τη δική τους ιστορία. Ο Ποντίκας, ο Διαλεγμένος, ο Σκούρτης, ο Μουρσελάς, έδιναν επίσης αγώνα μέσω των έργων τους.