Ο Θανάσης Παπαγεωργίου συνεχίζει να μιλά για την Τέχνη του που γίνεται στάση ζωής. Την περιγράφει πάντα απλή, άμεση, βαθιά ανθρώπινη. Στο θέατρο υπηρέτησε την αλήθεια. Μιλάει για μια τέχνη που είναι εξ ορισμού πολιτική. Η θεατρική του ταυτότητα κουβαλάει τις μνήμες της λαϊκής τάξης και της Κατοχής. Ως παιδί που μεγάλωσε αντικρίζοντας τον θάνατο αναγνωρίζει μεγαλώνοντας την ανάγκη του να μιλάει δυνατά εδώ και τώρα κι αυτή η επίγνωση έγινε πυξίδα στο δρόμο του.  Παρατηρεί πως από το 1974 κι έπειτα η πολιτικοποίηση στο θέατρο υποχώρησε, οι πραγματικές ανάγκες έγιναν πιο θολές, ο εχθρός λιγότερο ορατός. Το πολιτικό θέατρο, χωρίς ξεκάθαρο αντίπαλο, άρχισε να χάνει το στίγμα του. Όταν η φωνή των συγγραφέων ατόνησε, άρχισε ο ίδιος να γράφει, από ανάγκη. Και η κατηγορία πως αποφεύγει την πολιτική στη σκηνή; Τη σχολιάζει με απορία και πίκρα: «Το διανοείστε αυτό;»