Ηθοποιός και γεννημένος συγγραφέας, ο Παναγιώτης Μέντης κουβαλάει από παιδί τη ματιά του σιωπηλού παρατηρητή. Από τη σκληρότητα του κόσμου αντλεί το υλικό που αργότερα μετασχηματίζει σε θεατρικό λόγο, δίνοντας φωνή σε ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να ακουστούν.   Μας μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο οι ήρωές του τον οδηγούν στη γραφή, για τα γεγονότα πουτον ωθούν να δημιουργεί, για την απελπισία που γεννάει τους θεατρικούς του κόσμους.
             Επίσης μας μιλάει για τις σημερινές συνθήκες του θεάτρου, για την πορεία του ελληνικού έργου, για τηγλώσσα των νέων συγγραφέων, για την ανάγκη διαφύλαξης της θεατρικής μας μνήμης και για την εξέλιξη των εργασιών αποκατάστασης του πολύτιμου υλικού του ΘεατρικούΜουσείου. Ευαίσθητος, συνειδητοποιημένος, αλλά και δυνατός, τονίζει πως τα τραύματα είναι πλούτος που γεννούν την καλλιτεχνική έκφραση.