Το έργο που μας άφησε ο Μίκης, κυρίως η μουσική του, είναι τεράστιο και ανεξάντλητο. Έφυγε και μας άφησε την πόρτα ανοιχτή, με όχημα την μουσική να μπούμε σ’ αυτό που μας δίνει μεγαλύτερη αξία από αυτή που νομίζουμε ότι έχουμε.  

Ο Μίκης κατάφερε με οδηγό το ταλέντο του να μας δώσει πρόσβαση σε ό,τι μας μεγαλώνει κι όχι σε ό,τι μας μικραίνει. Αυτό είναι πολύ μεγάλο κατόρθωμα και θα του το οφείλουμε πάντα, όταν θα είμαστε σε θέση να βλέπουμε προς τα πάνω και δεν θα μας κατατρώει το ανελέητο «τίποτα». 

Πέραν όμως του μουσικού του έργου, ο Μίκης ήταν και κάτι πολύ περισσότερο. Ήταν ένας θαρραλέος κολυμβητής στο πέλαγος της ζωής. Ενώ όλοι μαζεύονταν στον βράχο απολαμβάνοντας τη θέα, εκείνος ανέβαινε στην άκρη και, αφού παρατηρούσε τον ήλιο, τον ορίζοντα, τη θάλασσα, πηδούσε στα κύματα. Πάλευε, κρατώντας την ανάσα του, για να φτάσει στο βάθος της ψυχής του Έλληνα, ψάχνοντας εκεί την εξήγηση για τα ανεξήγητα, τα παράλογα, τα αδικαιολόγητα που μας διχάζουν. Ο Μίκης ήταν ο αιώνιος βουτηχτής, που μας έδειχνε το νόημα και τη δύναμή μας.