Σε κάθε γενιά έρχεται κάποτε ο ουρανός σφοντύλι. Χάνεται κάθε βεβαιότητα, κάθε αίσθηση ασφάλειας. Ανατρέπεται ο κόσμος όπως τον είχε μάθει και περνούσε άνετα μέσα του. Για τους παππούδες μας ήταν η Κατοχή και ο Εμφύλιος. Για τους γονείς μας, τα μεταπολεμικά ζόρια, η καχεκτική μετεμφυλιακή δημοκρατία, που μετά την παρένθεση της «Χαμένης Άνοιξης», κατέληξε στη Χούντα. Για εμάς, για τα παιδιά των ‘60s και των 70’s, ήταν η χρεοκοπία του 2010. Και ο -ευτυχώς αναίμακτος- διχασμός που ακολούθησε. Σήμερα, που η Ιστορία έχει γυρίσει σελίδα, ο Χρήστος Χωμενίδης διηγείται τη διαβολοδεκαετία 2006-2016. Από απόσταση μα από πρώτο χέρι.Με ψυχραιμία, με σαρκασμό, ίσως και με μια νοσταλγία για όσα ζήσαμε. Για τις γλυκιές αυταπάτες που γκρεμίστηκαν τόσο απότομα. Για τα νιάτα μας, που πρώτα εξιδανικεύθηκαν και ύστερα συκοφαντήθηκαν. Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
All content for Διαβολοδεκαετία, με τον Χρήστο Χωμενίδη is the property of pod.gr and is served directly from their servers
with no modification, redirects, or rehosting. The podcast is not affiliated with or endorsed by Podjoint in any way.
Σε κάθε γενιά έρχεται κάποτε ο ουρανός σφοντύλι. Χάνεται κάθε βεβαιότητα, κάθε αίσθηση ασφάλειας. Ανατρέπεται ο κόσμος όπως τον είχε μάθει και περνούσε άνετα μέσα του. Για τους παππούδες μας ήταν η Κατοχή και ο Εμφύλιος. Για τους γονείς μας, τα μεταπολεμικά ζόρια, η καχεκτική μετεμφυλιακή δημοκρατία, που μετά την παρένθεση της «Χαμένης Άνοιξης», κατέληξε στη Χούντα. Για εμάς, για τα παιδιά των ‘60s και των 70’s, ήταν η χρεοκοπία του 2010. Και ο -ευτυχώς αναίμακτος- διχασμός που ακολούθησε. Σήμερα, που η Ιστορία έχει γυρίσει σελίδα, ο Χρήστος Χωμενίδης διηγείται τη διαβολοδεκαετία 2006-2016. Από απόσταση μα από πρώτο χέρι.Με ψυχραιμία, με σαρκασμό, ίσως και με μια νοσταλγία για όσα ζήσαμε. Για τις γλυκιές αυταπάτες που γκρεμίστηκαν τόσο απότομα. Για τα νιάτα μας, που πρώτα εξιδανικεύθηκαν και ύστερα συκοφαντήθηκαν. Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
«… Η ζωή μας είχε επιστρέψει σε μια σχετική κανονικότητα. Όχι επειδή είχε τέλειωσε η κρίση αλλά γιατί είχαμε κουραστεί, είχαμε μπουχτίσει να ασχολούμαστε διαρκώς με τα μνημόνια και με την τρόικα και με όσους έταζαν λαγούς με πετραχήλια. Σαν ασυναίσθητα να συνηθίζαμε να ζούμε με τα λίγα, μετρώντας και το ευρώ….» Και όμως. Το 2013 και το 2014 έβριθε από γεγονότα. Φρικτά όπως η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ανακουφιστικά όπως η σύλληψη του διευθυντηρίου της «Χρυσής Αυγής», ελπιδοφόρα για αρκετούς πολίτες όπως η ίδρυση του «Ποταμιού». Στο δέκατο επεισόδιο της «Διαβολοδεκαετίας», ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται όσα συνέβησαν, αναπλάθει το κλίμα στην Ελλάδα μέχρι τις ευρωεκλογές του 2014, όταν άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για την «Πρώτη Φορά Αριστερά».
Διαβολοδεκαετία, με τον Χρήστο Χωμενίδη
Σε κάθε γενιά έρχεται κάποτε ο ουρανός σφοντύλι. Χάνεται κάθε βεβαιότητα, κάθε αίσθηση ασφάλειας. Ανατρέπεται ο κόσμος όπως τον είχε μάθει και περνούσε άνετα μέσα του. Για τους παππούδες μας ήταν η Κατοχή και ο Εμφύλιος. Για τους γονείς μας, τα μεταπολεμικά ζόρια, η καχεκτική μετεμφυλιακή δημοκρατία, που μετά την παρένθεση της «Χαμένης Άνοιξης», κατέληξε στη Χούντα. Για εμάς, για τα παιδιά των ‘60s και των 70’s, ήταν η χρεοκοπία του 2010. Και ο -ευτυχώς αναίμακτος- διχασμός που ακολούθησε. Σήμερα, που η Ιστορία έχει γυρίσει σελίδα, ο Χρήστος Χωμενίδης διηγείται τη διαβολοδεκαετία 2006-2016. Από απόσταση μα από πρώτο χέρι.Με ψυχραιμία, με σαρκασμό, ίσως και με μια νοσταλγία για όσα ζήσαμε. Για τις γλυκιές αυταπάτες που γκρεμίστηκαν τόσο απότομα. Για τα νιάτα μας, που πρώτα εξιδανικεύθηκαν και ύστερα συκοφαντήθηκαν. Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
