علم معمولا توسط عموم به عنوان یک تلاش یکپارچه، سختگیرانه، جدی و شبه رباتیک و عاری از محتوای احساسی تلقی می‌شود.  در حالی که ممکن است، دانش و دانشمندان از نظر شایستگی های فکری و سودمندی آنها مورد احترام باشند، در ذهن بسیاری از مردم، علم در بهترین حالت چیزی جدا از جامعه عادی باقی می ماند. اما خلاف این نگرش، جایی که شوخ طبعی، که به عنوان یک حایل عاطفی برای شکستن سختی علم عمل می کند، کاملاً رایج است.  تلاش ها برای ادغام شوخ طبعی در ارتباطات رسمی علم کمتر گسترده شده است. و شاید وقت آن رسیده باشد که از خودمان بپرسیم که کمدی چگونه می تواند به آموزش و توسعه علم کمک کند؟  پاسخ به این سوال چند وجهی است و شامل رشته های نسبتاً متفاوتی است. در ادامه به بررسی مزایای بالقوه طنز در سطوح مختلف عصبی، روانشناختی و جامعه شناختی خواهم پرداخت.